Παράδοξα και… κανονικότητες

Στην “πολιτική ζωή” δεν χρειάζεται να πείσεις με αυτά που λες παρά μόνο να δείχνεις πως τα πιστεύεις όσο φαιδρά και αν είναι. Από εκεί και πέρα τα ηθικά εμπόδια αμβλύνονται, γίνονται αντικείμενα υποκειμενικών αφηγήσεων που ενίοτε καταλήγουν να συνοδεύονται από απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όπως, “αναχρονιστικός”, “οπισθοδρομικός” και άλλα παρόμοια σε οτιδήποτε αντιπαραβάλλεται απέναντι στον υλικό και πνευματικό οχετό που προάγεται από τις εφαρμοσμένες πρακτικές της συστημικής κανονικότητας.

Στο δια ταύτα, όταν αυξάνονται οι θέσεις για δυνάμεις καταστολής το μόνο βέβαιο είναι πως δρομολογούνται γεγονότα που πρόκειται να εγείρουν κοινωνικές αντιδράσεις. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με τη σημειολογία της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, με τις ωμές, αναιτιολόγητες επιδρομές των δυνάμεων καταστολής στα Εξάρχεια, σπάζοντας πάγκους με βιβλία, τρομοκρατώντας ανήλικους μετανάστες και άλλους ευάλωτους ανθρώπους, αποτελούν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα για τη στάση, που προτίθενται να κρατήσουν οι κυβερνώντες στην πορεία εξαργύρωσης της “λευκής επιταγής” που έλαβαν τον Ιούλιο από τον ελληνικό λαό. 

 Η αμηχανία, το αίσθημα ενός τέλματος ή ακόμη και η “υπαρξιακή” εσωστρέφεια, που δείχνουν να έχουν περιέλθει οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, αποτελούν προβλήματα ίσου μεγέθους με αυτό της διακυβέρνησης του τόπου από την παρούσα κυβέρνηση. Τα δεδομένα μετά την διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να είναι τα ίδια και αυτό ισχύει είτε στην περίπτωση που αξιολογείται θετικά είτε αρνητικά το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης. Το μοναδικό ζητούμενο είναι να αναζητηθεί και να εντοπιστεί ένα σαφές και πραγματικό κοινωνικό όραμα (σ.σ. Όραμα, όχι αφήγημα!) ώστε να υπάρχει μια πραγματική επιλογή για όσους δεν αντέχουν τη δυσοσμία της “κανονικότητας”.

 Ανέκαθεν σε αυτό τον τόπο υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι-“φάροι” που ασκούν πραγματική πολιτική με την στάση τους απέναντι στην καθημερινότητα που η εκάστοτε κανονικότητα τους περιθωριοποιεί. Οι διανοούμενοι που δεν επέλεξαν τον ρόλο του γελωτοποιού στις αυλές των επιχορηγήσεων, αλλά παραμένουν συνεπείς στην εργασία τους για τους ανθρώπους που έχουν ακόμα προσδοκίες από την διανόηση, οι εκπαιδευτικοί στα δημόσια σχολεία μας, που ταυτόχρονα με το εκπαιδευτικό έργο τους αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό και τις φασιστικές αντιλήψεις που μπόλιασαν την νεολαία μας στα χρόνια της κοινωνικής παρακμής (δηλαδή, της πραγματικής κρίσης -όχι εκείνης των τραπεζών- που τραβάει πολλά περισσότερα χρόνια από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε…), και όσοι άλλοι συναγωνίζονται τους παραπάνω.  Όλοι τους πρέπει να αισθάνονται γεμάτοι υπερηφάνια για το έργο που παράγουν, γιατί μόνο μέσω της επιβίωσης και της προαγωγής των βασικών ανθρωπιστικών παραδοχών μπορούμε να φανταζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την ουτοπία της συνύπαρξης και της δικαιοσύνης. 

Ασφαλώς τα παραπάνω θυμίζουν την αλληγορία από το φιλοσοφικό έργο του “Han Feizi”. Το παράδοξο του “Han Feizi” αναφέρεται στην ιστορία ενός πωλητή όπλων στην αρχαία Κίνα. Ο πωλητής προσπαθούσε να πουλήσει μία ασπίδα και ένα δόρυ. Όταν τον ρώτησαν πόσο καλό είναι το δόρυ εκείνος αποκρίθηκε πως θα μπορούσε να διαπεράσει οποιαδήποτε ασπίδα. Αντίστοιχα, όταν τον ρώτησαν πόσο καλή είναι η ασπίδα, ο πωλητής είπε πως θα μπορούσε να αποκρούσει οποιαδήποτε επίθεση δόρατος. Τότε κάποιος τον ρώτησε, τι θα συνέβαινε αν χτύπαγε το συγκεκριμένο δόρυ τη συγκεκριμένη ασπίδα και ο πωλητής δεν μπορούσε να απαντήσει…

Αν θεωρήσουμε τη λεγόμενη κρίση ως μόνιμο καθεστώς της εποχής μας και, αντίστοιχα, τις αξίες του ανθρωπισμού ως την ασταμάτητη κινητήριο δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, τότε, με έναν τρόπο βιώνουμε στην καθημερινότητά μας αυτό το παράδοξο. Απάντηση στο ερώτημα: “Τι θα συμβεί αν μια ασταμάτητη δύναμη  (Παιδεία) προσκρούσει σε ένα αμετακίνητο εμπόδιο (Κρίση)”, απάντηση υπάρχει; Για το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε είναι η διάψευση της συστημικής κανονικότητας ως αμετακίνητου εμποδίου.