Πέρασέ την απέναντι

Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατον εις το πέρασμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου, μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης δικαιοσύνης.

Με αυτές τις λέξεις τελειώνει ο Παπαδιαμάντης τη Φόνισσα, κι αφήνει τη Φραγκογιαννού στη μέση του δρόμου να την πάρει το κύμα.

Και λέω αν σήμερα –τόσα χρόνια μετά- την έγραφε δεν θα την πέρναγε απέναντι;

Αν άκουγε μανάδες να συμβουλεύουν τα κορίτσια πως στον κίνδυνο ποτέ μας δεν φωνάζουμε Βοήθεια. Φωτιά φωνάζουμε, Φωτιά, μόνο Φωτιά!

Αν είχε ακουστά τις προτροπές του τύπου: αν δεν μπορείς να το αποφύγεις κάτσε κι απόλαυσέ το!

Αν έβλεπε μια γυναίκα περήφανα, αγέρωχα και αμεσότατα να καταγγέλλει βιασμό, να μην της επιτρέπουν επί τρεις ήμερες να βγάλει από πάνω της τη λέρα και τη βία, να την τραβολογάνε και να την ταλαιπωρούν από τον Άννα στον Καϊάφα, να τη σταυρώνουν στις οθόνες και στις φυλλάδες κι αυτή να επιμένει να ζητά το δίκιο της και να της το αρνούνται,

Αν έπαιρνε τους αριθμούς, τις λίστες με τα ονόματα, των κακοποιημένων, των βιασμένων, των δολοφονημένων γυναικών,

δεν θα το σκεφτόταν τουλάχιστον να την περάσει απέναντι τη γραία Χαδούλα; Δεν θα νιωθε ότι δεν ήταν η Φραγκογιαννού η φόνισσα;