Οι φοβισμένοι αντιήρωές μου

Οι δικοί μου ήρωες δεν είναι κατά δήλωσή τους ήρωες. Σαν τους άλλους του ’40 ή του ’21 ή τουλάχιστον τους πιο αφανείς της μικρασιατικής και των Βαλκανικών. Κάτι καρβουνιασμένα πτώματα είναι από φοβισμένα εφηβικά κορμιά. Που καίγονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κάθε 19^η του Σεπτέμβρη, στην κεντρική πλατεία της Γένοβας. Μαζί με τα άγραφτα λογοτεχνικά γραφτά τους, τις ατέλειωτες σπουδές τους στο γεωλογικό, τη λαχτάρα μιας Μαρίας και το θλιμμένο βλέμμα του πατέρα τους. Ενόσω μια γριά ζητιάνα, ελληνικής καταγωγής, απλώνει το χέρι στους περαστικούς, εδώ και δυο ολόκληρους αιώνες, ελεεινολογώντας για τον οβολό τους.