Ο Τραμπ, η Βενεζουέλα, ο Θορώ και η Φύση

Ο Ντόναλντ Τραμπ αποκλείει από αέρα και θάλασσα την Βενεζουέλα με το πρόσχημα της καταπολέμησης της εμπορίας ναρκωτικών. Παρεμβαίνει άμεσα στις εκλογές των χωρών της περιοχής εκβιάζοντάς τες με οικονομικό «στραγγαλισμό» σε περίπτωση μη υπερψήφισης των ακροδεξιών ευνοούμενών του. Βέβαια, η πολιτική αυτή των ΗΠΑ δεν είναι νέα.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινούν την δήθεν «εξερεύνηση» της Καραϊβικής. Στα τέλη του ίδιου αιώνα κάνουν τους «πολέμους της μπανάνας» τόσο στην Καραϊβική όσο και στην Κεντρική Αμερική.

Ο X. Θορώ αυτός ο σπουδαίος οικολόγος, επισημαίνει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της αμερικάνικης πολιτικής αλλά και το ιδεολογικό της περίβλημα, τον αμερικάνικο «πατριωτισμό», ήδη από το 1840: «…είναι πατριώτες, μπορούν και θυσιάζουν το μεγάλο για το μικρό… Ο πατριωτισμός είναι ένα σκουλήκι που τους τρώει το κεφάλι. Τι άλλο νόημα είχε εκείνη η εξερευνητική αποστολή στις νότιες θάλασσες;» γράφει στο Walden. Η κριτική αυτή ασκείται για την αποστολή του αμερικανικού ναυτικού στο νότιο Ειρηνικό το 1838-1842.

Αντί της «εξερεύνησης» αυτής, ο Θορώ προτείνει την εξερεύνηση της «προσωπικής θάλασσας, τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό της μοναξιάς του (ανθρώπου)».  «Πόσο γελοία είναι η απαίτηση της Αγγλίας και της Αμερικής να μιλά ο κόσμος με τρόπο που να τον καταλαβαίνουν! Ούτε οι άνθρωποι ούτε τα μανιτάρια μεγαλώνουν έτσι» σημείωνε. Αλλά ποιος ξέρει σήμερα τον Θορώ; Κανείς.

Ούτε την ιστορία γνωρίζουμε, μας την αποκρύπτουν, κι έτσι ανιστόρητοι οδηγούμαστε στις «επιστροφές». Το βραχυκύκλωμα του «ενεστώτος και παρελθόντος χρόνου» υπογραμμίζει ο Μπένγιαμιν οδηγεί στον «καταναγκασμό της επανάληψης», όχι πλέον ως φάρσα ή τραγωδία, αλλά ως τραγωδία πάνω στην τραγωδία, ως καταστροφή πάνω στην καταστροφή, ως ερείπια πάνω στα ερείπια, ως γενοκτονίες και οικοκτονίες πάνω στις γενοκτονίες και τις οικοκτονίες. Και δεν υπάρχει φρένο, παρά μόνο η συνεχής επιτάχυνση στο κενό, στο χάος…

Υπάρχει ελπίδα αλλαγής κατεύθυνσης; Όχι, όταν κυρίαρχη αξία είναι τα φράγκα. Τα χοντρά φράγκα. Όταν Χρήμα ίσον δύναμη και δύναμη ίσον να τη σκαπουλάρεις με το φόνο. Όπου Φόνος ίσον ζωή.

 Απέναντι σ’ αυτόν τον κόσμο του χρήματος, του λανθάνοντος, του γαλακτώδους, του θανατερού, θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί μόνο η λογική της ερήμου. «Η  ΕΡΗΜΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Η άτρωτη χάρη του κλίματος, προνόμιο της φύσης που αποτελειώνει τον παράλογο πλούτο που είναι ο πλούτος των ανθρώπων», γράφει ο Ζ. Μποντριγιάρ. Και σήμερα η Φύση επιτίθεται άγρια όσο και η επίθεση εναντίον της…