Ο Αλί...

Δεν ξέρω πως και γιατί μου ήρθε στο στόμα αυτό το όνομα μα για δυο μήνες Αλί τον φώναζα. Πραγματικά είναι να απορεί κανείς γιατί το συγκεκριμένο όνομα δεν μου θύμιζε άλλο πρόσωπο, ούτε το είχα συναντήσει πρόσφατα, ούτε καν στους ήρωες των βιβλίων. Ποια συμπαντική μυστική συμφωνία, που θα 'λεγαν κι οι Κοελιστές το έφερε στα χείλη μου, δεν γνωρίζω να πω, αφήστε που δεν εμπιστεύομαι κι αυτές τις εκδοχές. Πάντως επέμενα, Αλί γράψε αυτή τη λέξη, Αλί δες αυτήν την εικόνα, Αλί αντίγραψε την πρόταση στο τετράδιο, Αλί ετούτο, Αλί εκείνο...δεν έλεγε τίποτε, δεν αντιδρούσε, μόνο χαμογελούσε ή κατέβαζε τα μάτια όταν δεν καταλάβαινε. Μια μέρα ο συμμαθητής του ο Σ με εγκάλεσε. Δεν τον λένε έτσι teacher, άλλο είναι το όνομά του, σας το είπαμε από την πρώτη μέρα. Ο ίδιος δεν με διόρθωσε ποτέ, μόνο γελούσε στη γραμμή των ματιών του, σαν να 'λεγε κάθε φορά, συνέχισε, δεν με πειράζει, ώσπου στο τελευταίο μάθημα, πάνω στον αποχαιρετισμό, λίγο πριν διακρίνω εκείνη την υγρασία στο καφέ της ίριδας και δευτερόλεπτα πριν απλωθεί σ' όλη την επιφάνεια, μου είπε, μόνο η μάνα μου με φώναζε έτσι, μόνο αυτή.
Καλοτάξιδος να είσαι μικρέ μου Αλί, ν' ακούγεται τ' όνομά σου.