Νύχτα

Παλιά συμμαθήτρια. Με πατέρα γιατρό στη μικρή επαρχιακή μας πόλη. Με τη σιδερωμένη ποδιά και το λευκό γιακαδάκι πάντα στη θέση του ! 
Τώρα ακόμα και στο μισοσκόταδο του μαγαζιού είχε πάρει αρκετά χρόνια πάνω της και το χαμόγελό της ήταν γεμάτο βαθιές χαρακιές. Και τα μάτια της, γκρίζα και νεκρά.
Και η κακοποίηση.  Στην εφηβεία της. Τότε που τη ζηλεύαμε. Για την κοινωνική της θέση. Και το πάλλευκο γιακαδάκι.
Η φοβερή λέξη με το βάρος της σκέπασε το χώρο και ρούφηξε τον αέρα. Ήταν σαν να έπεσα σε παγωμένο νερό. Δε μπορούσα να αναπνεύσω, να σαλέψω. Χριστέ μου τι μυστικά, τι βάρη φέρουν βαρέως μέσα τους οι άνθρωποι ! 
Κι από κάποια βάθη που από χρόνια είχαν μέσα της εξαφανιστεί, ξεπήδησε μια κραυγή κι ένα κλάμα που έγιναν αντάμα θρήνος και μοιρολόι που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια.
Και ξαφνικά οι λέξεις δεν αρκούσαν πια. Εδώ χρειάζονταν μια άλλη γλώσσα. Η παρηγοριά που πρόσφερα ήταν υπερβολικά λίγη, υπερβολικά αργά.
Μια τελευταία γουλιά υγρού κουράγιου πριν βγει στο δρόμο.
Έξω σαν να είχε αδειάσει ο κόσμος. Άδειος από τα πάντα, άδειος από κείνη. Φωτεινή νύχτα. Φωτεινή και καθάρια και κρύα.
Όμορφη νύχτα για θάνατο.