Μπροστά στον καθρέφτη

Μέρες περισυλλογής, μέρες χάους και παραδόξως διαύγειας. Εγώ και εγώ. Εμείς και εμείς. Κάποιοι τοίχοι σε κάποια τετραγωνικά περικλείουν τις υπάρξεις μας, που σαν τα ουσιαστικά παίρνουν μορφές συγκεκριμένες με όλο το αφηρημένο τους φορτίο: Τα ειπωμένα και τα ανείπωτα που χάνονταν μέσα στην εγρήγορση του χρόνου της ζωής μας. Ποιος να τους δώσει την πρέπουσα σημασία όταν η ζωή έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα; Ποιος να σκεφτεί ότι χρειάζεται μια παύση για να καταλάβει καλύτερα, να αντιληφθεί τη δική του οντότητα αλλά κι αυτό που τον περιβάλλει;

Χρειάζεται σιωπή για να μπορέσεις να αφουγκραστείς πραγματικά χωρίς εναλλακτικές διαφυγής, χρειάζεται προσήλωση στην περισυλλογή. Εν ολίγοις χρειάζεται μία γενναία απόφαση για τον καναπέ ενός ψυχαναλυτή.

Τώρα τα έχουμε όλα αυτά χωρίς καμία γενναία απόφαση από μέρους μας. Έχουμε τον καθρέφτη μας μπροστά μας με όλη την διάσταση του χρόνου, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.

Μπήκαμε μέσα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας και παίζουμε ένα σενάριο σε “σημείο μηδέν”. Ίσως ένα υπέροχο σημείο μηδέν. Μια ευκαιρία. Γιατί φαντάζομαι όλους εμάς να τρέχουμε να προλάβουμε να διεκπεραιώσουμε τη ζωή μας, την τρέχουσα ζωή μας χωρίς να έχουμε επίγνωση το αν πραγματικά τη ζούμε, και ξαφνικά να μας επιβάλλεται ένα φρένο.

Σαν ένα αυτοκίνητο που τρέχει με άλλα σε έναν μεγάλο αυτοκινητόδρομο και ξαφνικά σταματάει και μαζί του σταματούν και όλα τα υπόλοιπα. Και μένουμε όλοι στη μέση του δρόμου ακινητοποιημένοι, σκεπτόμενοι που πήγαινα, πόσο σημαντικός ήταν ο προορισμός, γιατί βρίσκομαι εδώ, πόσο θα μείνω, και μετά τι;

Σ’ αυτό τον αυτοκινητόδρομο υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα, κάποια μόνο με τον οδηγό, άλλα με συνοδηγό, άλλα με οικογένειες, άλλα με περιστασιακούς συνταξιδιώτες χωρίς ουσιαστική σημασία.

Το θέμα είναι πόσο μπορείς να παραμείνεις μέσα σ' αυτό το όχημα πριν εκραγείς. Πόσα είναι τα αποθέματα υπομονής όταν δεν έχουμε πάρει τέτοιου είδους μαθήματα από την φρενήρη ζωή της ταχύτητας που έχουμε διανύσει μέχρι τώρα, από την τόσο χαλαρή ελαφρότητα της συνήθειας των ημερών μας. Άγνωστο. Ποιος μπορεί πραγματικά μέσα στο πρωτόγνωρο να μετρήσει τις αντοχές του; Είτε όταν είναι μόνος με τον εαυτό του, είτε τις αντοχές του σε συνάρτηση με κάποιον άλλον.

Όλοι κάπου έχουμε επενδύσει στους πυλώνες της ζωής μας. Όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα με κάποια υλικά τους χτίσαμε. 40, 50, 60, 70, χρόνια ζωής σμίλεψαν πάνω στα πόδια μας οδηγούς δρόμων. Τώρα ο δρόμος χάθηκε… με ποιον οδηγό θα πορευτούμε;

Περπατώ μεσ’ το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Λύκε λύκε είσαι εδώ;