Μπορούμε να κρίνουμε μια δικαστική απόφαση

Μπορούμε να κρίνουμε μια δικαστική απόφαση;

Ασφαλώς και μπορούμε.

Μπορούμε να κρίνουμε τις δικαστικές αποφάσεις γιατί δεν είναι εκ Θεού! Ο Πασκάλ με τις «Σκέψεις» του απομυθοποίησε από τα χρόνια του Διαφωτισμού τη λειτουργία της απονομής Δικαιοσύνης. Η απομυθοποίηση αυτή δημιούργησε το αίσθημα της κοινωνικής ανισότητας, εκθρονίζοντας την αντίληψη της φυσικής ή θεϊκής ανισότητας. Μόνο τότε οι άνθρωποι, οι «κάτω» αντιλήφθηκαν την ανισότητα εις βάρος τους και την αδικία.

Μπορούμε γιατί «…η δικανική σκέψη… διαπερνάται από αξιακές πεποιθήσεις, θεσμική νοοτροπία και επικαιρικές σταθμίσεις των δικαστικών λειτουργών – άνθρωποι αποφασίζουν, όχι εξωιστορικά όντα.», όπως γράφει ο καθηγητής Χαρίδημος Κ. Τσούκας.

Μπορούμε γιατί «Η διάκριση των εξουσιών δεν υπάρχει πλέον και είναι απλώς θεωρητική», όπως σημείωνε ο P. Rosanvallon. Για ποια διάκριση των εξουσιών τάχα μιλάμε, όταν η εκτελεστική εξουσία διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης;

Μπορούμε να κρίνουμε τις δικαστικές αποφάσεις, γιατί η δικαιοσύνη "βάσει του νόμου" είναι άνιση, όπως έλεγε και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ. Κάθε νόμος ψηφίζεται στη Βουλή και άρα συμπυκνώνει έναν συγκεκριμένο συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων. Και ο συσχετισμός αυτός συνήθως είναι σε βάρος των εργαζομένων, των άστεγων, των ανέργων, των φτωχών, γενικά των "από κάτω". Η διαπίστωση αυτή έχει γενική ισχύ στον καπιταλιστικό κόσμο. Δείτε το νέο νόμο της ελληνικής κυβέρνησης για το Περιβάλλον. Ποιους ευνοεί; Αυτούς που θέτουν το κέρδος(που κατ’ ευφημισμό αποκαλούν ανάπτυξη) πάνω από το Περιβάλλον, πάνω από την ίδια τη ζωή. Δείτε το νέο νόμο Χατζηδάκη για τα εργασιακά. Το νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση της Κεραμέως. Δείτε το πτωχευτικό δίκαιο, που τσακίζει τους δανειολήπτες.

Μπορούμε να κρίνουμε. Γιατί η Δικαιοσύνη μεροληπτεί. Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Η βασική μεροληπτική λειτουργία της Δικαιοσύνης έχει σχέση με τη δύναμη του χρήματος. Ο νόμος για αυτόν που έχει τη δυνατότητα να πληρώνει «ακριβούς» δικηγόρους παύει να είναι «σκληρός»!

Γι’ αυτό λέμε ότι το ανώτατο κριτήριο της νομιμότητας δεν είναι ο νόμος αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη. Κι αν δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι δικαιοσύνη, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι δίκαιοι οι νόμοι που μειώνουν τις συντάξεις των φτωχών, είναι άδικο το νέο εργασιακό δίκαιο, είναι εντελώς άδικο το νέο πτωχευτικό δίκαιο και το ξεσπίτωμα των ανθρώπων, ότι είναι ζωντανός θάνατος οι απολύσεις και η ανεργία, είναι απόλυτη αδικία η υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας των «κάτω»…

Να συμφωνήσουμε ότι είναι άδικο να καταδικάζεσαι σε 12 χρόνια φυλακή για δύο βιασμούς και να είσαι ελεύθερος…