Μισογυνική δυστοπία...

[ ARTI news / Κόσμος / 25.11.24 ]

Πριν από επτά χρόνια, κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, ξεκίνησε το κίνημα #MeToo. Μία έρευνα των New York Times δημοσίευσε τις καταγγελίες δεκάδων ηθοποιών εναντίον του Αμερικανού παραγωγού ταινιών Χάρβεϊ Γουάινστιν. Το κίνημα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο κάνοντας αισθητή παντού την ύπαρξη της «κοινοτοπίας του βιασμού».

Κάποιοι άλλοι τοποθετούν την έναρξη του κινήματος στις 3 Ιουνίου 2015  όταν  τριακόσιες χιλιάδες Αργεντινές διαδήλωσαν έξω από το προεδρικό μέγαρο διαμαρτυρόμενες για τις φρικτές γυναικοκτονίες. Αυτή η διαδήλωση ήταν η αφετηρία για έναν ντόμινο  κινητοποιήσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της  Ευρώπης. Στην  Ισπανία τον Απρίλιο του 2018 έγινε η μεγάλη δίκη των λεγόμενων βιασμών «πακέτο». Η επιείκεια των δικαστών απέναντι στους βιαστές εξόργισε τον πληθυσμό και  δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν  στους δρόμους. Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Ιρανές γυναίκες βρίσκονται  στην πρώτη γραμμή μιας εξέγερσης που στράφηκε αρχικά  ενάντια στην «αστυνομία ηθικής» και στη συνέχεια ενάντια στο καθεστώς.

Οι διεκδικήσεις των γυναικών που βγαίνουν στους δρόμους υπερβαίνουν το πλαίσιο στο οποίο επιχειρούν κάποιοι να τις περιορίσουν όπως συμβαίνει με τις μεγάλες εταιρείες που  πουλάνε τον φεμινισμό με το κομμάτι… Αυτές δείχνουν το πραγματικό τους «πρόσωπο»  όταν πρόκειται για τους μισθούς και μια σειρά από κατακτήσεις των γυναικών, τις οποίες επιχειρούν να καταργήσουν.

 Η  πανδημία Covid-19 επιδείνωσε τη θέση των γυναικών που εργάζοντα σε ορισμένους τομείς «πρώτης γραμμής» όπως οικιακή βοήθεια, βοηθοί νοσηλευτών, νοσοκόμες, δάσκαλοι, που υποχρεώνονται  συχνά να μειώνουν τον αμειβόμενο χρόνο εργασίας τους.

Επίσης, πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, η ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκε. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων, «για πρώτη φορά στη δεκαετία, οι ανισότητες των φύλων όσον αφορά την απασχόληση (…) έχουν αυξηθεί», ιδιαίτερα για τους μονογονείς.

Τα παραπάνω μοιάζουν με μισογυνική δυστοπία…

*Απόσπασμα από κείμενο της Ελ. Ρίτσαρντ στη Le Monde diplomatique (απόδοση artinews.gr)