Μικρόκοσμος

Το μηδέν και το άπειρο.

Ο τίτλος του βιβλίου, καθώς το κοιτάζω στο ράφι της βιβλιοθήκης μου, κάνει ξαφνικά το δωμάτιο να διαστέλλεται με αστρική ταχύτητα.

Όλα γύρω μου στροβιλίζονται σε περιδίνηση νοητική. Ή μήπως πραγματική;

Το μηδέν και το άπειρο στέκονται τώρα μπροστά μου.

Με παρατηρούν απορημένα όσο εγώ πέφτω στο κενό τους, στο κενό του χρόνου, της μνήμης, της ίδιας της απορίας μου.

Δε μιλούν, μόνο κοιτούν, ενόσω εγώ συνεχίζω να κατρακυλώ στο χάος τους ώσπου γίνομαι ένα μαζί τους.

Τώρα περιφέρομαι στον συμπαντικό τους χώρο, πλάνητας και πρόσφυγας, βγάζοντας τη γλώσσα μου στ’ αστέρια, όπως ορίζει ο νόμος του Ποιητή:

«Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον ’μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».