«Καλωσήρθες στην αιωνιότητα» φώναξε ο Λεόν Γκιέκο σε μια συναυλία προς τιμήν της Μερσέντες Σόσα στη γενέτειρα της, μια μόλις μέρα μετά τον θάνατό της, στις 4 Οκτωβρίου 2009.
Την ακούω ξανά και ξανά να τραγουδά το «Gracias a la vida»: «Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά / μου έδωσε το γέλιο και μου έδωσε το κλάμα / ώστε να ξεχωρίζω τη χαρά από τη λύπη / τα δύο υλικά απ’ τα οποία είναι φτιαγμένα τα τραγούδια μου / και το δικό σας τραγούδι που είναι επίσης δικό μου / και το τραγούδι των πάντων που είναι το δικό μου τραγούδι».
Η Αϊδέ Μερσέντες Σόσα γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1935 στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν, μία πόλη της βορειοδυτικής Αργεντινής, κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία. Παιδί αγροτικής οικογένειας, έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια. «Είδα τη φτώχεια του πατέρα και της μάνας μου. Είδα να 'ρχεται το τέλος του μήνα και να μην έχουν τίποτα σχεδόν να μας δώσουν να φάμε. Όμως, ήμαστε μια πραγματική οικογένεια, δεμένοι μεταξύ μας. Αυτή η ατμόσφαιρα μου επέτρεψε να μην τρέφω μνησικακία για τον κόσμο», έλεγε.
Η Σόσα είναι μόλις 15 ετών, όταν κερδίζει ένα διαγωνισμό τραγουδιού ενός τοπικού ραδιοσταθμού της γενέτειράς της και υπογράφει το πρώτο της συμβόλαιο για ζωντανές παραστάσεις. Εννιά χρόνια μετά, το 1959, ηχογραφεί τον πρώτο της δίσκο, La Voz de la Zafra.
Από τα μέσα του ’60 η Σόσα αρχίζει να υπηρετεί με συνέπεια το nueva cancion που κατακλύζει εκείνα τα χρόνια τη Λατινική Αμερική. Μουσικό, λογοτεχνικό και πολιτικό συνάμα κίνημα, το ρεύμα του «νέου τραγουδιού» προάγει ένα τραγούδι διαμαρτυρίας με σαφείς πολιτικές αναφορές και σύγχρονες μουσικές φόρμες. Μοναδικές ήταν οι ερμηνείες της στα τραγούδια του συμπατριώτη της Αταχουάλπα Γουπάνκι και της Χιλιανής Βιολέτα Παρρά, των «γονιών» του nueva cancion. Το 1972 κυκλοφορεί ο πιο «πολιτικός» δίσκος της Hasta la victoria (Μέχρι τη νίκη). Η φωνή της Σόσα γίνεται σύμβολο του αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Στο περίφημο Los Hermanos (Τα αδέρφια) του Αταχουάλπα Γουπάνκι, η «θεά της ελευθερίας» - όπως την αποκάλεσε ο Ντιέγκο Μαραντόνα – τραγουδά: «Έχω τόσα αδέρφια που δεν μπορώ να τα μετρήσω / στην κοιλάδα, στα βουνά, στο πλάτωμα και στη θάλασσα (…) / Έχω τόσα αδέρφια που δεν μπορώ να τα μετρήσω / και μια πολύ όμορφη φιλενάδα / που τη λένε λευτεριά».
Γνωστή για τις κομμουνιστικές της ιδέες και τα αγωνιστικά μηνύματα της τέχνης της, η Σόσα συλλαμβάνεται από τη χούντα του Βιντέλα το 1979, κατά τη διάρκεια συναυλίας της στην πόλη της Λα Πλάτα, μαζί με τους περίπου 350 θεατές! Απελευθερώνεται ύστερα από διεθνή πίεση και καταφεύγει αυτό-εξόριστη στην Ευρώπη, πρώτα στη Γαλλία και μετά στην Ισπανία όπου θα μείνει για τρία χρόνια. Κουρασμένη από τη μελαγχολία της εξορίας, η Σόσα επιστρέφει στην Αργεντινή το 1982. Η χούντα – που θα πέσει λίγους μήνες αργότερα μετά τον πόλεμο των Φώκλαντς - δεν τολμά να την αγγίξει, φοβούμενη τη διεθνή κατακραυγή.
Με την επιστροφή της στην Αργεντινή, εμφανίζεται στο Θέατρο «Όπερα» του Μπουένος Άιρες προσκαλώντας την αφρόκρεμα της Αργεντίνικης μουσικής: Αντόνιο Ταράγκο Ρος, Άριελ Ραμίρεζ, Ροδόλφο Μεδέρος, Λέον Γκιέκο, Τσάρλυ Γκαρσία. Οι συναυλίες της το Φεβρουάριο του ’82 εξελίσσονται σε γιορτή υπέρ της δημοκρατίας, ηχογραφούνται ζωντανά, και κυκλοφορούν μετά την πτώση της χούντας στον ιστορικό δίσκο Mercedes Sosa en Argentina. Η συγκεκριμένη ηχογράφηση είναι ίσως το κορυφαίο δισκογράφημα της Σόσα, περιέχοντας ένα πανόραμα των επιτυχιών της με την υπογραφή δημιουργών όπως η Βιολέτα Παρρά, ο Πάμπλο Μιλανές, ο Σίλβιο Ροντρίγκεζ και ο Αταχουάλπα Γουπάνκι. Σημειώστε μερικούς τίτλους: “Maria va”, “Alfonsina y el mar”, “Gracias a la vida”, “Los Hermanos”, και φυσικά το μνημειώδες “Solo le pido a Dios”:
«Το μόνο που ζητάω απ’ το θεό / είναι να μην στέκω αδιάφορος απέναντι στον πόλεμο / που είναι ένα μεγάλο τέρας και χτυπά με δύναμη / όλη τη φτωχή αθωότητα του κόσμου».
