Μ. Τρίτη, «νυν η ψυχή μου τετάρακται»

«νυν η ψυχή μου τετάρακται»

Κι όμως μ’ εκείνη την ψυχή την ταραγμένη

Ήθελε όχι μόνο να υψωθεί

Αλλά και να ελκύσει

Κι ο χρόνος ήταν λίγος -έτι μικρόν

Κατέβαινε ορμητικό σκοτάδι

Κι εκείνη πρόλαβε

Με μια βροχή από δάκρυα

Με μια βροχή φιλιών σε πόδια αγνά

Και άχραντα

Προσέφερε το μύρον

Έχαιρε κενούσα το πολύτιμον

Επεγίνωσκεν και

Ηλευθερούτο

Εύρε σε λιμένα.

Μη δίνεις σημασία

Κοίτα τη δουλειά σου

Τις πέτρες μάζευε

Δεν γίνεται ο λιθοβολισμός

Δίχως τις πέτρες