Μ. Πέμπτη...

Εν τούτω γνώσονται πάντες

Ότι εμοί μαθηταί έστι

Γράφτηκα το λοιπόν κι εγώ

Μαθητευόμενη

Στο τμήμα της Αγάπης

Το ταχύρρυθμο

Και σου δωσα προδοτικό φιλί

Στο στόμα

Για ύπνο έπεσα στων ελαιών

Το όρος

Μονάχο και θλιμμένο

Σ’ άφησα να υποφέρεις

Τρεις -ποιες τρεις;-

Σ’ αρνήθηκα φορές

Πριν να λαλήσουν τα κοκόρια

Καλά που σιώπησες

Όταν σε ρώτησαν

Για την Αλήθεια

Αφού η μαθητεία στην Αγάπη

Κατέληξε σ’ ένα σταυρό

Πόσο μαρτυρικότερη

Θα ήταν της Αλήθειας η σπουδή

Μα, μήπως μόνη Αλήθεια

Ήτανε τελικά η Αγάπη

Που δεν μάθαμε;