Θέλετε κάτι άλλο, παρακαλώ;

Δουλεύει τέσσερις ώρες τη μέρα σε ένα σούπερ μάρκετ. Πίσω απ’ το ψυγείο με τα αλλαντικά, τις ελιές, τα τυριά και τα τουρσιά. Μονίμως πρόσχαρη και χαμογελαστή. Πού και πού κουβαλάει τενεκέδες με φέτα. Χωρίς βεβαίως να παραπονιέται για τη μέση ή για την εγκυμοσύνη της. Τριών μηνών, δεν το έχει πει ακόμη σε κανέναν.

Στο μεταξύ συνεχίζει να χαμογελάει στους πελάτες, κάθε φορά που τους ζυγίζει τρία τέταρτα μορταδέλα ή μισό κιλό κεφαλογραβιέρα, και τούς ρωτάει αν θέλουν κάτι άλλο. Στις σπάνιες περιπτώσεις που δεν έχει πελατεία, τριγυρνάει στους διαδρόμους με τα γεμάτα ράφια, κάνοντας ότι τακτοποιεί τα προϊόντα. Της αρέσει να στέκεται μπροστά στα είδη καθημερινής φροντίδας και στις παιδικές τροφές και να φαντάζεται ότι θα μπορέσει κάποτε να αγοράσει ένα after save για τον άντρα της ή μια πιο ακριβή κρέμα φρούτων για τα παιδιάτης. Μετά σκύβει το κεφάλι, καταπίνει τη φαντασία της και ξαναγυρνάει χαμογελαστή στο πόστο της. 

Αν περάσατε ποτέ από μπροστά της, μην την κοιτάξετε, σας παρακαλώ, με οίκτο. Είναι πολύ αξιοπρεπής, για να αντέξει την κατανόησή σας. Ίσως μάλιστα θα ήταν καλύτερα να μην την κοιτάξετε καθόλου, για να μην την αναγκάσετε να σας χαμογελάσει ψεύτικα. Εγώ πάντως προτιμώ να την έχω στο μυαλό μου με το αληθινό χαμόγελό της. Αλλά τότε δεν εργαζόταν πίσω από ένα ψυγείο με αλλαντικά και τυριά, σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ τέσσερις ώρες την ημέρα για τετρακόσια δέκα εννιά ευρώ το μήνα με έναν άνεργο σύζυγο και δυο μικρά παιδιά στο σπίτι.