Η παραμετροποίηση της ύπαρξης

Η παραμετροποίηση της ύπαρξης στην "εδώ" πλατφόρμα (που αν είμαι καλά πληροφορημένος ΚΑΝΕΙΣ δεν γνωρίζει ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΩΣ λειτουργεί και με ποια "κριτήρια"), αρχίζει και γίνεται περισσότερο αντιληπτή όταν για λίγο καιρό απέχεις από την "διάδραση" και την "παρουσία" στο "μέσο".

Γίνεσαι αυτό που λένε "ghost user", δηλαδή είσαι "εκεί" χωρίς να δηλώνεις παρουσία "αντιδρώντας" ή ανεβάζοντας κάτι.

Εκεί είναι που το μέσο "λυσσάει" να σε ξαναβάλει στο παιγνίδι.

Κι δώσ' του μηνύματα πως η τάδε έβαλε νεα φωτογραφία, ο δείνα σχολίασε εκεί, πως ανέβηκαν τόσες αναρτήσεις στην άλφα ομάδα που ακολουθείς, πως 40 νεα προϊόντα έχουν μπει στην βήτα ομάδα και πάει λέγοντας.

Και λες, δεν γαμιέστε, δεν μπαίνω πουθενά, απλά κοιτάζω.

Και αρχίζεις και υποψιάζεσαι πως υπολογίζει ο αλγόριθμος και τον ΧΡΟΝΟ που ΔΕΝ σκρολάρεις και μένει σταθερή η οθόνη σου σε μια φωτό ή ένα βίντεο, αφού αμέσως πιο κάτω, αρχίζει και σου βγάζει όλο και περισσότερα ΠΑΡΟΜΟΙΑ βίντεος κι φωτογραφίες, βιβλία, μουσικά όργανα, πίνακες, μηχανές, κατασκευές από ξύλο, χειροποίητες διακοσμήσεις, επιστημονικά άρθρα ή κολπάκια για υδραυλικούς ή τεχνίτες επίπλων.

Το ζήτημα είναι να μείνεις ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΣ.

Και η ζωή "έξω" κυλάει.

Με τα ζόρια της, τις καταστροφές της, τις όμορφες μικρές λεπτομέρειες και εικόνες, όλα εκείνα που γίνονται μακριά ή κοντύτερα, ενώ εσύ αγωνίζεσαι να στυλωθείς, να πάρεις μια ανάσα ξεγνοιασιάς, να ελπίσεις ξανά σε κάτι αισιόδοξο.

Και λες ας πούμε, πρέπει να ξεφύγω, να πάω σε άλλη πλατφόρμα, από εκείνες τις "αποκεντρωμένες", που λειτουργούν με εντελώς άλλο σκεπτικό και ψάχνεσαι να δεις πως, και μπερδεύεσαι και χάνεις τον μπούσουλα και απογοητεύεσαι.

Και τελικά, μένεις "στα ίδια" πλατσουρίζοντας στα γνώριμα βορβορώδη νερά, τρώγοντας καντάρια ασχήμιας και αδιάφορων εγωκεντρικών παπαριών στην μάπα, αφού "εδώ είναι όλοι και που να τρέχεις πάλι στα άγνωστα".

Και έχεις μεγαλώσει πια, δεν έχεις και πολλές αντοχές και μιλάς όλο και λιγότερο και σιχαίνεσαι όλο και περισσότερο.

Και πρώτα από όλους τον εαυτό σου.

Και περνάς τα ζόρια σου όπως όλοι.

Μοναχικός, εγκλωβισμένος, ώρες-ώρες ανήμπορος, με όλο και περισσότερες αμφιβολίες και επιφυλάξεις για την "πραγματική φύση των πραγμάτων".

Άντε, που και που, να ανεβάζεις και κάτι, έτσι, "για την τιμή των όπλων".

Που δηλαδή, για ποια "τιμή" και ποιά "όπλα" μιλάμε πια;

Φαλάγγι μας έχει πάρει η κατάσταση.

Κι εμείς, μόνο "κλικάρουμε".

Και σκέφτεσαι το δέος και το σοκ της πρώτης φοράς που "μπήκες" στην πλατφόρμα και που συνοψιζόταν σε μια φράση τύπου "ΩΡΕΜΑΛΚΑΤΙΓΙΝΕΤΑΙΕΔΩΜΕΣΑ..."

Και τώρα βέβαια, μετά από χρόνια "χρήσης και διάδρασης", η ΑΚΡΒΩΣ ΙΔΙΑ ΦΡΑΣΗ σου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που "μπαίνεις" ξανά στην πλατφόρμα.

Για διαφορετικούς ίσως λόγους.

Αλλά μπορεί και για τους ίδιους, απλά, τώρα το πήρες χαμπάρι.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να αποδοθεί με το πληκτρολόγιο η διαφορετική εκφορά, τονισμός και νοηματοδότηση του ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ εκφραστικού τρόπου που ξαναλές με το μυαλό σου την ίδια φράση.

Κι αυτό, από μια την δικιά σου ιδιαίτερη, προσωπική και πιθανά ίσως στρεβλή άποψη, ίσως και να περιέχει στοιχεία αισιοδοξίας.

Ποιος ξέρει και ποιος νοιάζεται στην τελική;