Η πένα που δεν σπάει

Να ακούσουμε τη φωνή τους.

Την Κυριακή, 3 /10/21, είχα τη χαρά να γνωρίσω την Αφγανή Parwana Amiri (Παρβάνα Αμίρι), στο 11ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Βιβλίου, στο campus του ΑΠΘ.

Η νεαρή συγγραφέας μας συστήθηκε ως επαναστάτρια, γυναίκα Αφγανή, προσφύγισσα.

Η Παρβάνα, ένα κοριτσόπουλο, που πολύ θα ήθελα να είχα μαθήτρια, ήρθε με την οικογένεια της στη Μόρια το 2019.

Έζησε την κόλαση του χειρότερου καμπ στην Ευρώπη.

Άρχισε να γράφει και να δημοσιεύει, σε μορφή επιστολής, τα σκληρά βιώματά της στον καταυλισμό της ντροπής αλλά και τις μαρτυρίες των άλλων προσφύγων.

Στην αρχή, ανώνυμα, από τον φόβο των αντιποίνων για όσα φανέρωνε, μετά με το όνομά της.

Τα γράμματα αυτά, που συνιστούν ένα συγκλονιστικό ιστορικό ντοκουμέντο αλλά και μια πρώτη λογοτεχνική έκφραση, εκδόθηκαν από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες σ' ένα κομψό βιβλιαράκι. Μέσα στις σελίδες του φωλιάζει η κραυγή της απελπισίας αλλά και το όνειρο της ζωής.

Η Παρβάνα κάτω από τη μαντίλα της και το παραδοσιακό ένδυμα κρύβει ένα σπουδαίο μυαλό, μια γενναία καρδιά κι ένα μεγάλο ταλέντο στη γραφή.

Στο καμπ της ΡΙΤΣΩΝΑΣ όπου πλέον ζει οργάνωσε ομάδα και διδάσκει στους πρόσφυγες δημιουργική γραφή.

Η Παρβάνα έπρεπε αυτή τη στιγμή να είναι φοιτήτρια στο ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά τα εμπόδια δεν την απογοητεύουν. 

Αναζητήστε το βιβλίο της "ΓΡΆΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΡΙΑ. Η ΠΕΝΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΠΆΕΙ, ΤΑ ΣΎΝΟΡΑ ΘΑ ΣΠΆΣΟΥΝ"

Συνάδελφοι βάλτε το βιβλίο στις σχολικές και πανεπιστημιακές αίθουσες, καλέστε την ίδια να μοιραστείτε μαζί της την μαρτυρία. Ίσως έτσι προλάβουμε την αποκτήνωση της Σταυρούπολης.

Ένα μικρό απόσπασμα αφήνω, με την ευχή να συνεχίσει να γράφει και να μας εμπνέει με την εύψυχη πένα της!

"Σήμερα , αντί να θεραπεύσουμε τις πληγές μας μαζί, βάζουμε αλάτι ο ένας στις πληγές του άλλου. Είμαστε παγιδευμένοι σε μια έρημο, όπου κανείς δεν θα μας βοηθήσει και κανείς δεν θα ψάξει να μας βρει.

Είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Μέσα σ' αυτήν τη βία, πρέπει να κάνω το πρώτο βήμα για να μη γίνω κομμάτι της. Πρέπει να χρησιμοποιήσω τη λογική μου και να ξεκινήσω την αλλαγή από μέσα μου, αφού καμία βοήθεια δεν θα έρθει ποτέ απ' έξω.

Πρέπει να ξεκινήσουμε απ' τους εαυτούς μας, από τις οικογένειες μας, τις κοινότητές μας, να σταματήσουμε τη βία και να ξεσηκωθούμε ενάντια σ' αυτό το σύστημα.

Δεν θέλω να σπάσω. Δεν θέλω να νιώθω ντροπή για τις πράξεις μου. Θέλω να αντισταθώ στη βία και να την αντιμετωπίσω με ψηλά το κεφάλι και προτάσσοντας τα χέρια. Περάσαμε χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρούμε μια ζωή με ασφάλεια, αλλά φαίνεται ότι δεν υπάρχει ασφάλεια εδώ για μας...".