Η κρίση στη Γαλλία...

Πενήντα ημέρες πριν ο Τραμπ εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο ο πλανήτης συνταράσσεται. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η Γενοκτονία στη Γάζα, η επίθεση των τζιχαντιστών στη Συρία, το πραξικόπημα οπερέτα στη Νότια Κορέα, η κρίση χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών που η εκτίναξη του πληθωρισμού το αύξησε κατά 1,4 τρισεκατομμύρια δολάρια (μόνο από τα επιτόκια) σύμφωνα με τη «Διεθνή Έκθεση Χρέους» της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η κρίση χρέους ουσιαστικά συνιστά έναν τρόπο απομύζησης των φτωχών χωρών από τις πλουσιότερες, αλλά πλήττει και τις πλούσιες χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, που είναι οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ.

Έτσι η αντίθεση βορρά-νότου γίνεται και αντίθεση βορρά-βορρά. Πρόκειται με άλλα λόγια για τις εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις των πλούσιων καπιταλιστικών χωρών μεταξύ τους. Η Γαλλία που έκανε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του περασμένου καλοκαιριού και ετοιμάζεται να δεχθεί 50 αρχηγούς κρατών για τα εγκαίνια της επαναλειτουργίας της Παναγίας των Παρισίων (είχαν καεί πριν 5,5 χρόνια), πλήττεται από μία μεγάλη πολιτική κρίση αλλά και μία κρίση χρέους. 

Στο Παρίσι, η υπερψήφιση της πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης Μπαρνιέ στρέφεται ευθέως εναντίον του προέδρου Μακρόν και των επιλογών του και αυτόματα επιδεινώνει την κρίση χρέους καθώς η πολιτική αστάθεια λειτουργεί ως «εφε» ανάφλεξης των επιτοκίων και διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η ευθύνη για την κρίση καταλογίζεται στον Μακρόν που παρέκαμψε την Αριστερά και συνεργάστηκε με την Λεπέν για να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση Μπαρνιέ. Σε άρθρο με τίτλο «Ο Μακρόν, στο μαντρί της Λεπέν», η ισπανική εφημερίδα El País γράφει: «Από όλες τις πιθανές πλειοψηφίες για σχηματισμό κυβέρνησης, ο Εμανουέλ Μακρόν επέλεξε να απορρίψει τον αριστερό συνασπισμό που είχε κερδίσει τις εκλογές (το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, με 182 βουλευτές) και εμπιστεύτηκε την κυβέρνηση στον Μισέλ Μπαρνιέ (του συντηρητικού κόμματος Les Républicains με μόλις 60 βουλευτές). Η κυβέρνηση Μπαρνιές ήταν βιώσιμη μόνο με τη ρητή υποστήριξη του μπλοκ των Μακρονιστών και μια σιωπηρή συμφωνία με την ακροδεξιά» της Λεπέν.

Τι θα γίνει τώρα μετά την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ; Πολλά σενάρια είναι πιθανά. Η βελγική εφημερίδα Le Soir γράφει ότι ο Εμανουέλ Μακρόν θα αναζητήσει  νέο πρωθυπουργό με τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά που θα σχηματίσει μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας η οποία θα κινείται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος».

Ο Γάλλος πρόεδρος θα μπορούσε επίσης να εκχωρήσει στον εαυτό του πλήρεις εξουσίες βάσει του άρθρου 16 του Συντάγματος. Αλλά αυτό δεν είναι πολύ δυνατό σενάριο γιατί κάτι τέτοιο θα μοιάζει με το πραξικόπημα στη Νότια Κορέα. Επίσης, «Μια παραίτηση του Εμανουέλ Μακρόν θα ήταν πραγματικός σεισμός για τη Γαλλία, […] κανένας πρόεδρος της πέμπτης δημοκρατίας δεν έχει παραιτηθεί, με εξαίρεση τον Σαρλ ντε Γκωλ» μετά τον ξεσηκωμό Μάη του 1968, αναφέρει το Politico.

«Προς το παρόν, το πιο πιθανό σενάριο είναι αυτό της διαρκούς παράλυσης», εκτιμά η ισπανική εφημερίδα El Confidencial. 

Η κατάσταση δεν προμηνύεται καλεί γράφει το Stern, γιατί ο Μακρόν «προκαλεί όλο και περισσότερο θυμό».

Αλλά και η στρατηγική της Λεπέν πάσχει γράφει η εβδομαδιαία βρετανική εφημερίδα The Spectator καθώς «μπορεί η τακτική της Μαρίν Λεπέν να της επιτρέψει να κερδίσει τις επόμενες προεδρικές εκλογές, αλλά είναι μια πολιτική καμένης γης».

Όσο για την Αριστερά: Ο Γενικός γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Fabien Roussel, κάλεσε τον Εμανουέλ Μακρόν «να στρίψει αριστερά και να διορίσει μια κυβέρνηση ικανή να οικοδομήσει πλειοψηφίες»! Ο δε Olivier Faure, πρώτος γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, κάλεσε από το France 2 τον Εμανουέλ Μακρόν «να ακούσει επιτέλους τους Γάλλους», «να αποδεχτεί την ιδέα ότι υπάρχει ένας αριστερός πρωθυπουργός ανοιχτός στη συναίνεση». 

Αλλά τι θα μπορούσε να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση στη Γαλλία σήμερα; Πώς θα αντιμετωπίσει την κρίση χρέους; Πώς θα διαχειριστεί την κρίση στις χώρες της Σαχέλ (Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρας αλλά και στο Τσαντ και τη Σενεγάλη)  που ζητούν την αποχώρηση των γαλλικών βάσεων και των γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων από εκεί; (Θυμίζουμε τη στρατιωτική συμφωνία Μακρόν-Μητσοτάκη που προέβλεπε και συμμετοχή του ελληνικού στρατού στις χώρες της Σαχέλ στο πλευρό των Γάλλων και ότι ο ανταγωνισμός των πλούσιων χωρών στην Αφρική είναι τρομερός, πάντα σε βάρος των λαών της ηπείρου αυτής!). Ή μήπως μια αριστερή γαλλική κυβέρνηση θα λειτουργήσει υπέρ των «από κάτω» στη Γαλλία, αλλά ως ιμπεριαλιστικό κράτος στην Αφρική και αλλού; Αυτή η διχοστασία είναι που ξεφτιλίζει συνεχώς την αριστερά. Γι’ αυτό είχε δίκιο ο Μπάουμαν που έλεγε ότι σήμερα «μια επανάσταση ή θα είναι διεθνής ή δεν θα υπάρξει».