Οι μετανάστες και η δημιουργία του φόβου...

Ο υπουργός μετανάστευσης της Σουηδίας "τρομοκρατήθηκε" όταν έμαθε για την ένταξη του 16χρονου γιου του σε ακροδεξιές ομάδες. Αμφιβάλω αν κατάλαβε ότι ο ίδιος  (κεντροδεξιός αυτοπροσδιορίζεται) τον έστρεψε εκεί. Δεν κατάλαβε ότι το παιδί του όπως και χιλιάδες παιδιά, όπως εξάλλου και οι λαοί χειραγωγούνται με το φόβο και τον έλεγχο της συνείδησης από κυβερνήσεις σαν την δική του, ότι οι δεξιές κυβερνήσεις έχουν καταστήσει το φόβο βάση της πολιτικής τους: 

φόβος των μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος των ιών, φόβος της ανεργίας, φόβος του λουκέτου, φόβος των φόρων, φόβος της βίας των νέων, φόβος των διαδηλώσεων, φόβος των ομοφυλόφιλων, των αλλόφυλων, των αλλόθρησκων, φόβος του διαφορετικού, φόβος όλων για όλους. 

 Ο φόβος είναι το βασικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης (μετα)πολιτικής που υπηρετεί ο υπουργός μετανάστευσης της Σουηδίας και οι ομοϊδεάτες του οδηγώντας τους νέους μαζί και τον γιό του στην ακροδεξιά...

Ο ΦΟΒΟΣ εκτρέφει τις ακροδεξιές αντιλήψεις και διαμορφώνει μια κοινωνία που τρομοκρατεί και τρομοκρατείται, μια κοινωνία «νοικοκυραίων κυρ-Παντελήδων» όπου κυριαρχεί η "αποσυναίσθηση", ενώ το μίσος δημιουργεί χαρακτήρα και ταυτότητα. Μια κοινωνία όπου ο μετανάστης παρουσιάζεται ως βασική αιτία των αδικιών και των ανισοτήτων του συστήματος, ενώ η αληθινή αιτία αποκρύπτεται. Αποκρύπτεται ότι το κέρδος είναι η αιτία, ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από ηπατίτιδα C επειδή τπ εμβόλιο είναι ακριβό παρά το χαμηλό κόστος (το καταγγέλλει ο ίδιος ο νομπελίστας που το ανακάλυψε).

Αποκρύπτεται ότι η αιτία που έρχονται οι μετανάστες στην Ευρώπη είναι η πολιτική των δυτικών για το κέρδος στο Σουδάν και στη ζώνη του Σαχέλ, όπου και η κυβέρνηση Μητσοτάκη φιλοδόξησε να παίξει το ρόλο "δεκανέα" των αποικιοκρατών Γάλλων του Μακρόν.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική πλέον δεν είναι παρά μία μετα-πολιτική, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, αφού αποσκοπεί στη σύμπραξη όχι κριτικά σκεπτόμενων πολιτών αλλά φοβισμένων ανθρώπων, τρομαγμένων ψηφοφόρων που χειραγωγούνται μέσω του φοβερού μηχανισμού των "πετσωμένων" μέσων μαζικής προπαγάνδας που μιλούν από το πρωί ως το βράδυ για "εισβολείς", για "μάχιμους άνδρες νεαρής ηλικίας", και ότι "οι τοπικές κοινωνίες δεν αντέχουν".

«...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά αυτό μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο μέσω της τηλεόρασης το φασισμό» έγραφε ο Νόρμαν Μέηλερ για τις ΗΠΑ! Το ίδιο σήμερα συμβαίνει παντού.  

Ποια μπορεί να είναι η απάντησή μας σ' αυτή την εξέλιξη;

Μία πραγματικά δημοκρατική πολιτική απάντηση εστιάζει στην προαγωγή της γνώσης και της κριτικής σκέψης, στην κριτική συνείδηση και τη διαρκή επιλογή εναλλακτικών λύσεων, στην καταγραφή της θεωρίας μαζί με ό,τι αντιστέκεται στην πράξη, στην ενίσχυση της πεποίθησης για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας μη καταπιεστικής ανθρώπινης κοινότητας, μιας κοινωνίας όχι των ανισοτήτων, όχι του ελέγχου, του φόβου και του μίσους, αλλά της αγωνιστικής αλληλεγγύης και της αγαπητικής συνύπαρξης. Όπου αγάπη δε θα σημαίνει κένωση από Εγώ, αλλά εκχώρηση χώρου για τον Άλλο και τους άλλους, δηλαδή μια νέα κουλτούρα του Εμείς. Μια αγάπη και συντροφικότητα που θα αναπτύσσεται από τους μικρούς διαπροσωπικούς πυρήνες μέχρι τις ευρύτερες κοινωνικές συλλογικότητες, εκεί όπου ο αγώνας για μία κοινωνία χωρίς αδικημένους και απόκληρους είναι κοινός, και θα βιώνεται η ασύγκριτη χαρά ενός κόσμου που ξέρει να μοιράζεται... Γι' αυτό λέω, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ... όπως εκείνη τη μέρα του περασμένου Φλεβάρη για τα Τέμπη