Εξέδρα επισήμων

Θέλω να στραγγαλίσω όλους αυτούς τους άθλιους ηθικολόγους που απ’ αρχής του κόσμου σηκώνουνε το δάχτυλο για να μετρήσουνε με τη μεζούρα της ηθικής τους τις ζωές των άλλων, να αξιολογήσουν από το άμεμπτο βάθρο της υπεροχής τους τις ασυνέπειες και τα παραπτώματά τους, να εντοπίσουν με την ιδιότητα του ιατρού τις κηλίδες και τα στίγματά τους και να εκδώσουνε μετά δίκην ιεροεξεταστή τις καταδικαστικές τους αποφάσεις. Χρόνια τώρα τους ακούω και τους διαβάζω σε οικογενειακές συνεστιάσεις, σε αίθουσες διδασκαλίας, σε απ’ άμβωνος κατηχήσεις, στα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης, σε βιβλία εκθέσεων και σε κρίσεις παλιών γνωστών. Έχω δε κατά καιρούς βρει τον εαυτό μου στριμωγμένο στην προκρούστεια κλίνη τους με κομμένα χέρια, πόδια, κεφάλι, λέξεις, πράξεις και ζωή, ό,τι εν πάση περιπτώσει δεν χωράει στο αυστηρό τους ηθικόμετρο. Αλλά στριμμένο άντερο εγώ μαζεύω πάντα τα κομμένα μέλη μου και βγαίνω παρέλαση στην πλατεία, άλλοτε με την αφέλεια των παιδιών του νηπιαγωγείου που περπατάνε αμέριμνα σαν να πηγαίνουν τσάρκα στην παιδική χαρά και άλλοτε με τον θυμό των πιο οργισμένων νιάτων που στα πρώτα χρόνια των μνημονίων σχημάτιζαν με την παλάμη τους μια μούντζα τη στιγμή ακριβώς που περνούσαν μπροστά από την εξέδρα των επισήμων – άσχετο, θαρρώ ότι δεν έχω δει πιο όμορφη εικόνα.