H Εντίθ Πιαφ γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1915. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν, Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ, ήταν λυρική τραγουδίστρια.
Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή της, η μάνα της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια κοντά στη μητρική της γιαγιά. Το 1917 ο πατέρας της, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Μπερνέ της Νορμανδίας και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Εντίθ αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς τη βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται.
Ήταν επτά ετών όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα εννιά της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε πως η κόρη του είχε «όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί», όπως έλεγε ο ίδιος.
Από τα 15 της ξεκινάει η πολυτάραχη και γεμάτη επιτυχίες ζωή της ξεκινώντας να τραγουδάει στους δρόμους του Παρισιού. στα 18 της αποκτάει ένα παιδί με τον Λουί Ντιπόν αλλά μετά από δύο χρόνια το παιδί τους πεθαίνει από μηνιγγίτιδα.
Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ διευθυντή ενός καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία όπου και της κλείνει συμβόλαιο. Ο ίδιος ο Λεπλέ την ονομάζει mome Piaf (μικρό σπουργιτάκι), από κει και ύστερα ξεκινάει η λαμπρή καριέρα της.
Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και την Γερμανική κατοχή περνάει στις γραμμές της Αντίστασης, δίνει συναυλίες για αιχμαλώτους πολέμους, εισάγει πλαστές κάρτες εισόδου στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους συντρόφους και φαντάρους να δραπετεύσουν.
Μετά τον πόλεμο πηγαίνει στην Ν. Υόρκη και εκεί ερωτεύεται τον πρωταθλητή του μποξ Μερσέλ Σερντάν. Ο ξαφνικός θάνατος του το 1949 βυθίζει την Πιάφ σε κατάθλιψη. Το 1951 έχει δύο σοβαρά τροχαία ατυχήματα, όπου οι γιατροί της χορηγούν μορφίνη, ο συνδυασμός μορφίνης και αλκοόλ χειροτερεύει την ήδη κακή κατάσταση της υγείας της.
Κάθεται κλεισμένη για αρκετά χρόνια στο σπίτι της λόγω άσχημης ψυχολογικής κατάστασης, και το 1955 της γίνεται πρόταση να τραγουδήσει στο Θέατρο Ολύμπια στο Παρίσι, όπου με αφάνταστη ενέργεια δίνει μια αψεγάδιαστη παράσταση.
Με μεγάλο ζήλο κάνει άλλη μια περιοδεία στην Αμερική και είναι πια μια καταξιωμένη διεθνής σταρ. ένα ακόμα τροχαίο αποδυναμώνει τελείως την Πιάφ, συνεχίζει όμως να δίνει παραστάσεις αλλά μετά από λίγους μήνες καταρρέει κατά την διάρκεια κονσέρτου της σε κατάμεστη αίθουσα στην Ν. Υόρκη.
Το 1962 παντρεύεται τον κατά πολύ νεότερο της και τελευταίο της έρωτα, τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά που τον βαπτίζει "Τεό Σαγαπό" και το ίδιο καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros για το σύνολο της καριέρας της.
Στις 10 Οκτωβρίου του 1963 στο Πλασκασιέρ, μια από τις πιο σημαντικές φωνές του αιώνα μας "κλείνει τα μάτια της", από κίρρωση ήπατος.
