Εναγκαλισμοί συκοφαντών

Πρώτα κατασυκοφαντούν το κίνημα των αγροτών σε όλη την Ευρώπη μιλώντας για τον «εναγκαλισμό» του με «νεοφασίστες και ψεκασμένους» και στο τέλος ανακρούουν πρύμναν μιλώντας για «το δίκιο τους». Ξέρουν ότι το κείμενό τους δεν θα διαβαστεί μέχρι το τέλος. Κι εκείνο που θα μείνει, είναι ο τίτλος: «Εναγκαλισμοί»! Ποιοι «εναγκαλίζονται»; Οι «καλοί με τους κακούς», οι καλοί αριστεροί και κομμουνιστές με τους κακούς ακροδεξιούς. Ιδού οι «ετερόκλητες συμμαχίες» της ανήθικης Αριστεράς που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να αντιπολιτευθεί την κυβέρνηση. Έτσι εκτός από τη «δολοφονία χαρακτήρα» έχουμε και τον διασυρμό όποιου τολμά να διαμαρτύρεται κατά της κυβέρνησης. Αυτοί που λένε ότι «σωτηρία του πλανήτη δεν έχει χρώμα», το ξεχνούν όταν πρόκειται για τα προβλήματα των αγροτών. Εκεί αίφνης τα προβλήματα αποκτούν όλα τα «χρώματα» και τα μη χρώματα. Το ίδιο συμβαίνει παντού.

Είδα πριν λίγες μέρες το ντοκιμαντέρ με τίτλο «καπιταλισμός για τους πολλούς» του πρώην υπουργού Εργασίας του Κλίντον και καθηγητή πανεπιστημίου, Ρόμπερτ Ράιχ. Ο καθηγητής μιλάει για τους «ακραίους λαϊκιστές Τραμπ και (Μπέρνι) Σάντερς». Το ακροατήριό του χαχανίζει επιδοκιμαστικά. Ο… αντιλαϊκιστής Ράιχ δηλώνει με στοιχεία ότι στις ΗΠΑ οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι «μεσαίοι» έγιναν φτωχοί. Και λέει αλήθεια. Τι προτείνει όμως; Τον «καπιταλισμό για τους πολλούς»! Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Με τα «ηθικά όρια», με τον «ηθικό καπιταλισμό» και την επαναφορά της δημοκρατίας. Δεν μιλάει ο Ράιχ για τον νεοφιλελευθερισμό και την θεσμική άρση κάθε εμποδίου προκειμένου να μεγιστοποιούνται τα υπερκέρδη και να υπάρχει μια μονοπωλιακή ή ολιγοπωλιακή συσσώρευση. Δεν λέει ο Ράιχ ότι ακόμα και οι εκατομμυριούχοι ζητούν μεγαλύτερη φορολογία για τους ελάχιστους δισεκατομμυριούχους που τείνουν να τους εξαφανίσουν (αυτό λέγεται «συγκεντροποίηση του κεφαλαίου»). Μιλάει μόνο για τη διαφθορά και τη δύναμη του χρήματος που μπορεί να καθορίζει μέσω των λόμπι τις αποφάσεις του Κογκρέσου και του Λευκού Οίκου. «Δεν υπάρχει πλέον διαφορά μεταξύ του Δημοκρατικού και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος», λέει. Και αυτό είναι αλήθεια. Το Χρήμα έχει εξαφανίσει τις διαφορές (σ.σ. το ίδιο ισχύει και στις Βρυξέλλες-ΕΕ). Τι προτείνει λοιπόν ο Ράιχ; Δεν το λέει ρητά, αλλά το υπαινίσσεται δείχνοντας τα λόμπι: «Να ξανακερδίσουμε τη Δημοκρατία», φωνάζει. Να καταργήσουμε τα λόμπι, αυτό δεν το λέει, το υπαινίσσεται! Έτσι θα επιτευχθεί κατά τη γνώμη του «ο καπιταλισμός για τους πολλούς»! Μόνο που αυτό αντίκειται στη φύση του καπιταλισμού, που είναι η εκμετάλλευση των «πολλών» από τους «λίγους». Ο Ράιχ και άλλοι νεοσυντηρητικοί Αμερικανοί (ξεκινώντας από τον Ντάνιελ Μπελ) προτείνουν μια ηπιότερη κερδοσκοπία, έναν καπιταλισμό με όρια.

Τελικά, το σύνθημα «καπιταλισμός για τους πολλούς» δεν είναι απλά λαϊκισμός, είναι ένα «μεγάλο ψεύδος» που βασίζεται σε μερικές μικρές πραγματικές αλήθειες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Δημοκρατικός Ράιχ, αυτός που ειρωνεύεται τους λαϊκιστές Τράμπ και… Σάντερς, συναντάται με υπερσυντηρητικούς Ρεπουμπλικανούς και προτεστάντες Ευαγγελιστές! Με όλα αυτά δημιουργείται η εντύπωση ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης του καπιταλιστικού συστήματος σε μια πιο δίκαιη κατεύθυνση για τους «πολλούς». Αλλά αν θα υπάρχει ένας "καπιταλισμός των πολλών", ποιοι θα είναι οι "λίγοι"; Ο Μπέζος, ο Γκέιτς, ο Μασκ, ή οι στρατιές των ξεριζωμένων, των προσφύγων, των ανέργων, των ανέστιων και των επισφαλώς εργαζόμενων;

…………………………….