Είναι οι καιροί υγροί και γλιστράει παντού

Κάποιοι, τα όποια "διαπιστευτήριά" τους, τα δώσανε για χρόνια εκεί που έπρεπε.

Στους δρόμους.

Και όταν έπρεπε.

Δεν έχουν ανάγκη από κανενός είδους "πιστοποίηση".

Τους αρκούν οι μνήμες εκείνων που βρέθηκαν να τρέχουν παρέα.

Τα "προσωπικά" τους ζυγίσματα τα κάνανε χρόνια πριν και εξακολουθούν και τα κάνουν.

Πληρώνοντας το προσωπικό κόστος χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς αναζήτηση αποδοχής, χωρίς να τρέφουν ψευδαισθήσεις για το συλλογικό, δίχως να τους ενδιαφέρει καμία λογική διασφάλισης κάποιου ψευδεπίγραφου "ανήκειν".

Ρισκάρανε πολλά σε πολλά πεδία πέρα από το "οικονομικό", την ίδια ώρα που οι πολλοί απολάμβαναν καναπέδες, γκλαμουράτα στέκια, "κοινωνική αποδοχή" και κερνούσαν "φιλική και συμβουλευτική απαξίωση" τύπου:

"Τι πας και τρέχεις ακόμη ρε συ; Βολεύτηκες, μεγάλωσες, μεγαλώσανε τα παιδιά σου, εργασιακή ανασφάλεια δεν έχεις, οπότε γιατί δεν κάθεσαι στα αυγά σου πια; Γάμησέ τους και άραξε..."

Αντάμα και οι όψιμοι "κριτικοί του κοινωνικού" που ξεφυτρώσανε τελευταία λόγω προσωπικού ζορίσματος και που ποτέ δεν ρίσκαραν τα "κεκτημένα" και την "βολή" τους για να βοηθήσουν άλλους και ούτε καν μπήκαν στον κόπο να προβληματιστούν για κάτι ανάλογο.

Να μας κάνουν την χάρη λοιπόν και να λουφάξουν.

Επειδή για κάποιους, "σιωπή" δεν σημαίνει απαραίτητα και "παραίτηση", ούτε "αποδοχή ήττας".

Επειδή, εκτός από τις λέξεις, υπάρχει και το κενό ανάμεσά τους.

Που αυτή ακριβώς είναι η χρησιμότητά του, να βοηθάει την αναπνοή και την αντίληψη, ώστε να γίνεται κατανοητή τόσο η εκφορά των λέξεων όσο και το νόημά τους.

"Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια" λένε στο χωριό μου.

Ας μαζευτούν λοιπόν λιγάκι, μην πατήσουν την βρακοζώνα τους.

Κι είναι οι καιροί υγροί και γλιστράει παντού...

Αυτά...