«Δεν ξέρεις τι έχω ζήσει από τριών χρονών…»

Κάποιοι-κάποιες, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα του τι είδους βία και πόση, μπορεί να έχει βιώσει ένας δεκαοκτάχρονος-εικοσάχρονος που τυχαίνει να είναι και μαθητής.
Και ούτε που θα καταλάβουν ή που θα πάρουν χαμπάρι ποτέ.
Ακόμη και κάπως "υποψιασμένοι" ενήλικες-καθηγητές, μαζεύουν τα σαγόνια τους από το πάτωμα από το τι μπορεί να τους εμπιστευθεί κάποιος νέος ενήλικας με εμπειρίες αιωνόβιου.
Έστω και "καλυμμένα", με μισοτελειωμένες φράσεις, έστω και "off the record".
Μια καθημερινότητα που υπάρχει και γιγαντώνεται στις νύχτες των μεγάλων αστικών κέντρων και των εργατοσυνοικιών, σέρνεται, σιωπά και αγριεύει κατατρώγοντας ψυχές και ζωές, κάτω από την μύτη της "κανονικότητας", της "ήρεμης ζωής", του αισιόδοξου κοινωνικού πρόσημου, της φτιασιδωμένης ελπίδας.
Ποιές ταινίες και ποιά μυθιστορήματα;
Οι βουβές πραγματικότητες που οι περισσότεροι αγνοούν.
Εκεί γίνεται της Αποκάλυψης.
Όλα εκείνα που κάποιοι "αλαφροΐσκιωτοι" τα κουβαλάνε σπίτι τους και προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσά τους.
Να μην σαλτάρουν.
Με κάποιον τρόπο το καταφέρνουν. Σχεδόν δηλαδή.
Αλλά χωρίς ποτέ ξανά να είναι όλα τα ίδια.
Η δολοφονία της αθωότητας που με μισόκλειστα μάτια και χείλη σφιγμένα σε μια γραμμή, στοιχειώνει εγκεφαλικά κύτταρα, ισοπεδώνει τα πάντα γύρω της.

"Δεν ξέρεις τι έχω ζήσει από τριών χρονών. Οι καιροί έχουν αλλάξει δάσκαλε."
"Το ξέρω αγόρι μου, το βλέπω..."
"Εσύ ναι. Όχι όλοι όμως..."

Κατά τα άλλα, φυσάει πολύ.
Πάντα φυσούσε.
Ίσως αλλού.
Τώρα όμως κι εδώ.
Ν’ αντέξουμε...