Δεν αρκεί να πιστεύεις στα όνειρά σου

Όχι, δεν αρκεί να πιστεύεις στα όνειρά σου.

Ο Γιάννης -όπως και μερικοί άλλοι σαν κι αυτόν- είναι η εξαίρεση.

Δεν αρκεί να πιστεύεις στα όνειρά σου όταν ένας φασίστας μπάτσος τα αλυσοδένει και τα πετάει σ’ ένα ανήλιαγο κελί, ή τα τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί και τα απελαύνει, όπως τα δύο προσφυγόπουλα στα Γιάννενα, ή όταν τα σπρώχνει πίσω στα κελιά του Ερντογάν,

δεν αρκεί η πίστη όταν τα όνειρά σου ντουφεκίζονται στα χωράφια της Μανωλάδας και του Μαραθώνα, όταν πνίγονται στο βυθό της θάλασσας,

όταν μένουν σώματα αδειανά που πουλιούνται στα στενά της Ομόνοιας.   

Ναι, η χαρά είναι μεγάλη για τον Γιάννη. Γι’ αυτόν τον ωραίο άνθρωπο.

Όμως τα όνειρα δεν αρκούν. Ή αρκούν για λίγο. Όπως τότε, την εποχή της μεγάλης πείνας στην Ιρλανδία, όταν η μάνα έδειχνε σε όλη την οικογένεια, που κάθονταν γύρω από το τραπέζι, το ψάρι που θα έτρωγαν την άλλη μέρα. Τα παιδιά κοιμούνταν νηστικά κι ονειρεύονταν το ψάρι. Δεν είχε χώρο για άλλα όνειρα.

Δεν έχει χώρο γι' άλλα όνειρα ο αρχιτέκτονας που δουλεύει ντελιβεράς. Δεν έχει χώρο η αριστούχος μαθήτρια που μία υπουργός Προκρούστης της έκανε τα όνειρα εφιάλτη.

Όχι, δεν είναι αρκετό να πιστεύεις στα όνειρα “που μοιάζουν με βαγόνια σε σκουριασμένες κι άχρηστες γραμμές”.

Δεν είναι αρκετό να πιστεύεις στα όνειρα σ’ έναν κόσμο δομικά άνισο και άδικο...