Γυναίκες: Ζωές σε αναμονή

Όταν είσαι γυναίκα, πάντα κάτι περιμένεις. Περιμένεις να μεγαλώσεις, περιμένεις να ερωτευθείς τον πρίγκιπα του παραμυθιού, περιμένεις την πολυπόθητη πρόταση γάμου, περιμένεις παιδί, περιμένεις την προαγωγή που πήρε κάποιος άλλος με λιγότερες υποχρεώσεις, περιμένεις το γιο να απολυθεί από το  στρατό, την κόρη να βρει δουλειά να σε ξαλαφρώσει, περιμένεις σε προθαλάμους φυλακών για κείνους που έχασαν το δρόμο τους, περιμένεις σε δωμάτια νοσοκομείων φροντίζοντας άλλους, περιμένεις να βγεις στη σύνταξη, περιμένεις να μεγαλώσεις εγγόνια -σαν τις βασανισμένες ηρωίδες του Παπαδιαμάντη- πάντα κάτι περιμένεις και στο μεταξύ η ζωή σ΄έχει προσπεράσει…

 Είναι που όταν γεννιέσαι, μαθαίνεις καινούριες λέξεις, αγάπη, φροντίδα, ύστερα μεγαλώνεις, πονάς, γεννάς, μαθαίνεις κι άλλες λέξεις, προσφορά, αυταπάρνηση κι ύστερα γερνάς, μαθαίνεις κι άλλες καινούριες λέξεις, θηλυκές κι αυτές, εμμηνόπαυση, άνοια…

 Υπάρχουν κι εκείνες οι γυναίκες οι παλιές, λιγνές και μαυροφορούσες, που συχνάζουν κάθε Σάββατο στα κοιμητήρια, μοιρολογούν σε κάθε μοναχικό μνήμα, "κλέβουν" απ' το τραπέζι τους ένα πιάτο φαΐ για τους απόκληρους, ανθρώπους και ζώα, καρτερούν στην αυλόπορτα παιδιά κι εγγόνια από τόπους μακρινούς, πλέκουν άχρηστα εργόχειρα, για να κρατούν απασχολημένα τα χέρια και το μυαλό τους, μετρούν τα χρόνια τους με απώλειες και θανάτους, γαντζωμένες με πείσμα στη ζωή, με ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης…

Γυναίκες παντός καιρού!