Γυναίκα είναι τ’ όνομά μου ...Ακόμα όρθια φωνάζω

Δεν ήξερα πως ήσουν  

μνησιπήμων πόνος 

Εμένα σκέτο πόνος μου συστήθηκες 

Δεν ήμουνα, βλέπεις, εγώ  

Αισχύλος ή Σεφέρης 

για να μου πεις το επίθετό σου 

Και να σου πω; 

Σε προτιμούσα σκέτο 

Θα έλεγα πως ήσουν μια συνάντηση 

ολότελα τυχαία 

Ένας περαστικός 

Ένας διαβάτης που κρατούσε ένα βότσαλο 

το χέρι τίναξε 

κι έσπασε το παράθυρό μου 

Μα εσύ ήρθες για να μείνεις 

κι όλο το σπίτι μου να διαφεντέψεις 

Ήρθες να μου περάσεις δαχτυλίδι 

-αρραβωνιάρης μου από κούνια- 

με τα αγκάθινα του γάμου σου στεφάνια 

Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος 

Ο θάνατός μου 

Κι ήθελες πρώτα να σε δω 

Σταυρούς να ετοιμάζεις για τους γιούς μου 

Πληγές να σχεδιάζεις για τις κόρες μου 

Και τάφους 

Θα γύρευες κι εσύ  

την  Άλκηστή σου 

Ήταν καλύτερός σου τάχα 

ο Άδμητος; 

Τι λέω πάλι; 

Ακόμα και γι’ αυτή την Άλκηστη 

ο Ευριπίδης έγραψε 

Αυτός τα λόγια του 

της έβαλε στο στόμα 

Δεν είχε αυτή φωνή δική της 

του μνησιπήμονος του πόνου 

κτήμα 

Αλλά εγώ δεν είμαι αυτή 

Γυναίκα είναι τ’ όνομά μου  

Κτήμα του εαυτού μου 

Ακόμα όρθια 

φωνάζω