Για πάντα...

Το λεωφορείο είχε βάλει μπροστά.
Σχεδόν όλοι είχαν επιβιβαστεί.
Αυτή, είχε έναν ταξιδιωτικό σάκο στον ώμο και στεκόταν πάνω στο σκαλί του λεωφορείου με τα χέρια της πλεγμένα γύρω από τον λαιμό του.
Αυτός ήταν κάτω, ένα με την άσφαλτο, με τα χέρια του γατζωμένα στην μέση της.
Ακουμπούσαν τα μέτωπά τους σαν να ήθελαν να ανταλλάξουν κορμιά. Να πετρώσουν εκεί. Να τους βάλουν στο συντριβάνι για άγαλμα. Μαζί. Να τους βρέχουν τα νερά και να παίζουν πιτσιρίκια γύρω τους. Για πάντα.
Με τα μάτια ολάνοιχτα, κανονικές βρύσες, κοίταζαν ο ένας μέσα στα καταβάθα του άλλου, αγωνιώντας να αφήσουν μια ακόμη αντανάκλαση.
Πιθανά την τελευταία. 
Την έσχατη.
Ο οδηγός είπε σχεδόν στοργικά κάτι σαν "έλα κοπελιά..." και η πόρτα έκλεισε.
Ο νεαρός άρχισε να λιώνει στην άσφαλτο, έξω από το πρακτορείο.
Το λεωφορείο έφυγε. 
Επειδή έπρεπε.
Επειδή η ζωή κυλούσε.

Ο ακούσιος "πρώην πολλά" αυτόπτης περαστικός, είχε ήδη ντύσει την στιγμή με μουσική.
Είχε στο σεντούκι του κάμποσες τέτοιες.
Από παλιά.
Μαζί με κάτι αρχαία εισιτήρια λεωφορείων...