Για τη γιορτή της μητέρας

Δεν ξέρω αν η πρόοδος τρώγεται με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της. Κάτι μου λέει όμως πως κάτι δεν καταλάβαμε όταν μοιράσαμε σε άλλους –που ήταν και οι περισσότεροι -  μόνο τα φλούδια και τα κουκούτσια της προόδου και σε ελάχιστους  τη ζουμερή της σάρκα. Κι ας μη μιλήσουμε καλύτερα για κείνους τους  απαίσιους, φριχτούς και σάπιους από την αρχή καρπούς της φονικής προόδου.

Μέρες τώρα προπονούμαι σκληρά (η πρόοδος θέλει θυσίες). Πρέπει να μάθω να περπατάω με τα χέρια. Είναι ο πλέον ασφαλής τρόπος μετακίνησης (ανέξοδο διέξοδο προοδευτικό). Τα πόδια μου με την επίπονη εξάσκηση θα καταλάβουν το πόστο  του εγκεφάλου ενώ εκεί που ήταν η καρδιά  θα θρονιαστεί το αναπαραγωγικό μου σύστημα. Η νέα αυτή  θέση του προσώπου (μία ανάσα από το χώμα) είναι λίαν ευνοϊκή για την κατανάλωση του μεριδίου της προόδου που μου αναλογεί, άσε και που ανοίγει νέους ορίζοντες στη θέαση της εφόδου του  μέλλοντός μου.

Θα σταματούσα εδώ αν αύριο δεν ήταν συνήθεια να γιορτάζουμε τη γιορτή της μητέρας. Και λέω να κάνω κάτι που ποτέ δεν έχω κάνει μέχρι σήμερα. Να σου ζητήσω θέλω ένα δώρο. Ούτε λουλούδια ούτε βιβλία ούτε μουσικές, κι ας τα αγαπούσα όλα αυτά πριν να το ρίξω στην προπόνηση. Θέλω μονάχα να βγεις στην πλατεία, να σμίξεις με τους άλλους  νέους, να τραγουδήσεις, να γελάσεις, να σκεφτείς, να σχεδιάσεις, να ερωτευθείς,  να ονειρευτείς…

Και μη φοβάσαι, γκρέμισε αβέρτα κι ας τσακιστώ κι εγώ μες στα χαλάσματα (έπρεπε να χω αγωνιστεί καλύτερα, με πάθος πιο πολύ για να πρεπε να μείνουν τα χτισμένα μου)  και φτύσε φλούδια και κουκούτσια (μ’ αυτά που σε μπουκώνουν ούτε χορταίνεις ούτε ξεδιψάς) και προχώρα και χτίσε το αύριο γερό και στάσου όρθιος και καμάρωσέ το, ωραίο σαν ποίημα.