Βιασμοί και παρακμή

Ο Ναπολέων φέρεται να είπε: Cette vieille Europe m’ ennui (Αυτή η γηραιά Ευρώπη μου προκαλεί ανία)». Τώρα και η Αμερική προκαλεί ανία. Η πλήξη και ο εκφυλισμός είναι ένας από τους τρόπους εκδήλωσης της παρακμής ενός πολιτισμού, γράφει ο Βέρνερ Ζόμπαρτ («Ο Αστός»).

Σκέψεις που κάνω καθώς διαβάζω το άρθρο της δημοσιογράφου Maya Toebat στην εφημερίδα των Βρυξελών «De Standaard», η οποία προτρέπει να αποδεχθούμε τη «βαρεμάρα» μας αυτό το καλοκαίρι.

Αλλά ποιους προτρέπει; Τα θύματα των πολέμων, τα προσφυγόπουλα, τους ανέργους, τους ανέστιους, τους συνταξιούχους των 300 ευρώ; Τα παιδιά της Βιέννης, που σκότωσαν έναν δεκαεξάχρονο φίλο τους, γιατί ήθελα να σκοτώσουν την πλήξη τους; Αυτούς/ες που βιώνουν τη θανατερή βαριεστημάρα τους στις φαβέλες, σε δωμάτια χωρίς παράθυρα, σε σπίτια και πόλεις χωρίς αλάνες, όσες/ους ζουν μια ζωή χωρίς προοπτική, στο βιντεογκέιμ και στο διαδίκτυο δίκην προσομοίωσης; Σ’ αυτούς που ζουν μια ζωή «σαν να ζουν»;

Αποδεχθείτε τη βαρεμάρα σας, επιμένει η δημοσιογράφος, προτείνοντας στους «από κάτω» την  all inclusive διασκέδαση (από το σκεδάννυμι-σκόρπισμα) του καραόκε.

Και ο Ρεμπό της απαντά:

«Κατάφερα να εξαφανίσω μέσα μου, όλη την ανθρώπινη ελπίδα. Με  δρασκέλισμα αθόρυβο, κτήνους βαρύθυμου, έπνιξα κάθε ευχαρίστηση.[...]

Κάλεσα τους δήμιους για να αφανιστώ, μασώντας τις κάνες των όπλων τους…

Υποδύθηκα τον ανόητο ως του σημείου παραφροσύνης.

Και η άνοιξη μου έφερε το τρομώδες γέλιο ενός ηλίθιου.».

Καλούν, λοιπόν, τους «αποκάτω» να υποδυθούμε τους ανόητους, τους ηλίθιους.

Βέβαια, υπάρχουν και οι «άλλοι». Η Δύση με τις αυτοκρατορίες της, τις αριστοκρατίες, την ιεραρχία, τον κληρικαλισμό, τις ελίτ που έχουν πλέον όλα τα χαρακτηριστικά της παρακμής. Όλοι κάτι κάνουν, όχι για να δημιουργήσουν, αλλά για να ξεφύγουν από την ανία. Γι’ αυτό ακόμα και οι βιασμοί, ή το έγκλημα ενός Ντε Σαντ ή των ηδονιστών χωρίς καρδιά, όπως θα έλεγε ο Μαξ Βέμπερ, είναι μία «λύσις»! Εξάλλου, οι "από κάτω" τι είναι; 

Η έξοδος από τον αριστοκρατικό εκφυλισμό με μια φυγή προς το μεγάλο κόσμο των ηρωικών πράξεων και της περιπέτειας, η ρομαντική διέξοδος τύπου Δον Κιχότη έχει απαξιωθεί πλήρως. Δεν υπάρχει πια εμπνέουσα αξία. Μόνο το αίμα (κέρδος) που πίνουν οι κανίβαλοι από το κρανίο των δολοφονημένων.

Γι' αυτό η βία, η ανία και η άνοια θα γίνουν ένα εκρηκτικό μίγμα που θα τινάξει στον αέρα το δυτικό τρόπο ζωής και την παγκόσμια κυριαρχία του…