Αταίριαστες εικόνες

Εδώ και πολλή ώρα προσπαθώ να ταιριάξω δυο αντιφατικές εικόνες που ’χω σχηματισμένες για σένα. Τη μια έτσι όπως σε θυμάμαι να πηγαινοέρχεσαι μονάχος στον διάδρομο, ρουφώντας τις μύξες σου και σηκώνοντας το παντελόνι σου και την άλλη έτσι όπως σε πέτυχα τις προάλλες σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης να αυταρέσκεσαι μπροστά στον φακό επιδεικνύοντας τα γυμνασμένα μπράτσα σου και αναρτώντας μισαλλόδοξα μηνύματα και ρατσιστικά σύμβολα. Αχ ρε Λευτέρη, όσα εκατοντάδες λάικ και αν κονομάς  τώρα για τις φωτογραφίες, τα μηνύματα ή τα σύμβολα, εγώ θα δηλώνω πάντα τη προτίμησή μου στην πρώτη εικόνα απ’ τον διάδρομο του 2^ου λυκείου, όταν ερχόσουνα κοντά μου στην εφημερία και μου τα ’λεγες. Παλιννοστούντες οι γονείς σου. Χειμώνας καιρός χωρίς θέρμανση στο σπίτι. Ούτε μια ζώνη δεν είχες για το παντελόνι. Θυμάσαι; Όλοι σε κορόιδευαν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Γυάλιζαν τότε τα μάτια σου από τη λύπη. Κάποιες ελπίδες νόμιζα ότι υπέθαλπαν για κάτι καλύτερο απ’ αυτό που είσαι τώρα. Διαψεύστηκα. Γαμώ το, γαμώ το, γαμώ το.