Ευγενία Μπογιάνου
Κάθε φορά που ακούω για «ένα ακόμα θύμα από το γηροκομείο στο Ασβεστοχώρι», νιώθω μια βαθιά ανεξέλεγκτη θλίψη. Δεν είναι μόνο που, λόγω της καταγωγής μου από το Ασβεστοχώρι, γνωρίζω το μέρος και έχω έτσι «εικόνα» της τραγωδίας, δεν είναι που σκέφτομαι την οριστική μοναξιά των ανθρώπων αυτών, καθώς πέρασαν τις τελευταίες μέρες και ώρες τους αποκομμένοι από οτιδήποτε υπήρξε οικείο, πιο πολύ είναι που σιχάθηκα εκείνο «το ένας γέρος, μία γριά», που ακούγεται όλο και πιο συχνά, απεκδύοντας έτσι τον ηλικιωμένο από κάθε ανθρώπινη ιδιότητα. Ένας γέρος, μια γριά: άνθρωποι χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν, χωρίς ιδιότητες και το, κυριότερο, χωρίς επιθυμίες. Για πιο μέλλον να μιλήσεις;
