Απονομή δικαίου

Αρχές του ’90, σε ένα τάγμα προκάλυψης, κάπου στα βόρεια σύνορα. Στην περιοχή ευθύνης μας είχαμε και κάποια περάσματα μεταναστών στο δάσος. Τρεις τα χαράματα ακούω περπατησιές και ψιθυρίσματα. Ανάβω φακό, υψώνω το όπλο. Αλτ τις ει; φωνάζω. Δυο τύποι με υψωμένα χέρια εμφανίζονται μες στο σκοτάδι. Ειδοποιώ αμέσως την αστυνομία. Το πρωτόκολλο ορίζει: σύλληψη, ταυτοποίηση, επαναπροώθηση. Σαν τα ψάρια τρέμουνε αυτοί. Χαμηλώνω λίγο το όπλο. Κατεβάζουνε τα χέρια. Ανάβω τσιγάρο. Φτάνει επιτέλους η αστυνομία. Τους αρπάζουνε απ’ τα μαλλιά. Τους ρίχνουν κάτω. Τους ρημάζουνε στο ξύλο. Ακόμη θυμάμαι το βλέμμα του ενός με την αρβύλα να πιέζει το κεφάλι του στο χώμα. Εγώ δε να στέκομαι αδρανής. Χωρίς να έχω τη δύναμη να σηκώσω το όπλο. Και να δώσω τέρμα σε αυτή την αναίτια επίδειξη εξουσίας. Μόνο την ελπίδα ότι κάπου, κάπως, κάποτε θα ’ρθει η ώρα να τους γαζώσω αυτούς τους πούστηδες με τις λέξεις μου. Τακ-τακ-τακ.