ΑΝΘΡΩΠΕ

Θα σ' αγαπώ μέσα στις στάχτες και στα απανθρακωμένα σώματα 
Στο κούφιο καύκαλο μίας χελώνας που δεν πρόλαβε θα γράφω τ' όνομά σου 
Θ' ακούω τον ήχο της φωνής σου στον θρήνο του ελαφιού, στης πεταλούδας το καμένο το φτερό και στης αλεπουδίτσας τη φωλιά 
Θα σ' αγαπώ γιατί, αν πάψω, τίποτα δεν θα ξαναφυτρώσει στα καμένα 
Ούτε ποτέ θα ξαναβρέξει 
Ούτε πουλιά θα ξαναρθούν 
Ούτε παιδιά θα ξαναπαίξουν 

Θα σ' αγαπώ και θα κρατάω το μαχαίρι 
Στην καρδιά σου τη σκληρή για να το μπήξω 
Γιατί, αν σ' αφήσω, θα τα κάψεις όλα   

Έπειτα στον λαιμό μου θα το στρέψω

Που δεν σ’ αγκάλιασα αρκετά 

Κι η τεφροδόχος μας κοινή