Είναι φορές που η Ανάσταση δεν είναι μύθος μήτε πίστη ούτε αναμενόμενη ελπίδα αλλά ολόιδια η ζωή. Είναι η ίδια η ζωή όταν ο Juan γράφει στο δολοφονημένο απ’ τη χούντα παιδί του: «Συνεχίζεις να επανέρχεσαι/ και εγώ σου λέω συνεχώς πως είσαι νεκρός».
Επανέρχονται διαρκώς τα αόρατα παιδιά, οι σταυρωμένοι στα θερμοκήπια της ντροπής, οι ανέστιοι στις τρώγλες της ανέχειας, οι άνεργοι της ανάγκης, τα παιδιά στα ορυχεία της Αφρικής, τα μωρά στο βυθό της Μεσογείου και στα αντίσκηνα των στρατοπέδων. Επανέρχονται διαρκώς οι νεκροί μας για να γονιμοποιήσουν τη ζωή, όπως διακόσιοι σπόροι κερασιάς γονιμοποιούν την άβυσσο. Επανέρχονται κάθε άνοιξη, ανασταίνονται κάθε Πάσχα. Και τότε λες: ζήτω η ζωή που πεθαίνει χίλιες φορές κι ανασταίνεται άλλες τόσες, ζήτω ο άνθρωπος που ονειρεύεται τη χαρά και ας γεύεται οδύνες μύριες, ζήτω και ο Juan Gelman, ο αργεντίνος ποιητής, ο αντάρτης «montoneros»
ΚΑΛH ΑΝΑΣΤΑΣΗ
