Ανάσα...

Όταν -με θλίψη- συνειδητοποιείς πια πως σιχαίνεσαι κάθε μέρα και περισσότερο όλο και περισσότερους, γίνεται επιτακτική η ανάγκη να ξεφύγεις, να ανασάνεις.
Έναν δρόμο ρε φίλε. Έναν δρόμο και ρόδες να γυρνάνε...
Και εντάξει, αν και οι αιτίες είναι ίσως γενικά παρόμοιες για όλους, οι άμυνες του καθενός διαφέρουν.
Βλέπεις, το να ξαναφτιάχνει κανείς από την αρχή κώδικες επικοινωνίας και ουσίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Ψαχνόμαστε όλοι μεν, ο καθένας μόνος του δε.
Οπότε, επιλέγεις κάποια από τα παλιά για να δομήσεις το καινούριο. Χωρίς έπαρση, χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς πικραμένα λόγια.
Παλιά βιβλία, παλιές μουσικές, παλιές εικόνες, παλιούς φίλους.
Σέβεσαι, αποχαιρετάς και προχωράς.
Όσα καταφέρεις να χωρέσουν από τα επιλεγμένα στο ξεφτισμένο σακίδιο εκστρατείας κι ο δρόμος μπροστά.
Κι ό,τι μείνει πίσω, τύχη κι αγάπη να έχει.

Ακολουθούν διαφημίσεις σουπερ-μάρκετ για κριτική ανάγνωση βλεμμάτων.
Γάντια να βάλω...