Αν το ξεχάσουμε κι αυτό, έχουμε τελειώσει...

Στο χθεσινό ταξίδι της επιστροφής από Αθήνα, μια διαδρομή που από το 2022 έκανα πολλές φορές για οικογενειακούς λόγους, πέρασα από τον τόπο του εγκλήματος. Από ψηλά είδα τα λιωμένα σίδερα, τον γερανό, τα συνεργεία, τους ανθρώπους που έψαχναν μέσα στα χωράφια.

Πώς αντέχουν, πώς δεν τρελάθηκαν όσοι αντίκρυσαν αυτό το θανατικό;

Γύρισα σπίτι και είδα στην οθόνη τους στομωμένους με χρήμα Πέτσα "δημοσιογράφους" να ανακαλύπτουν τι (δεν) έγινε στα τρένα, τις δηλώσεις και τα έγγραφα καταγγελίας των συνδικαλιστών, τις παραιτήσεις διοικούντων, την καταγγελία της ΕΕ για την κατάσταση των σιδηροδρόμων μας,

άκουσα τον αχρείο του Σκάι να επαναλαμβάνει το ρηθέν του άλλου άθλιου Π. Τσίμα, πως το έγκλημα είναι μια καλή αφορμή για να φτιαχτεί σύγχρονο σιδηροδρομικό δικτυο,

είδα βουλευτάδες της κυβέρνησης να εξαίρουν το νεόκοπο "ήθος" του παραιτηθέντος υπουργού, αυτού που χρειαζόταν σκονάκια για να απαντήσει στα πώς και στα γιατί της δολοφονίας τόσων νέων,

Είδα τα ΜΑΤ να δέρνουν ξανά τους νέους που θρηνούσαν τους φίλους τους κι έναν ανεκδιήγητο κοσμήτορα σχολής του ΑΠΘ, του ΑΠΘ που έχασε τόσα παιδιά του, να εγκαλεί την πρυτανεία γιατί διέκοψε τα μαθήματα λόγω πένθους και να χαίρεται γιατί... δεν χάθηκαν συνάδελφοί του.

Φοβάμαι την αναισθησία τους, την παχύδερμη ανηθικότητά τους, την απληστία τους,

τρέμω τη λήθη, το κουκούλωμα, την καλοπληρωμένη δολοφονική μηχανή τους, τους συμψηφισμούς με τα προηγούμενα εγκλήματα ώστε να μην πάρει ποτέ κανείς την ευθύνη και την τιμωρία που του αξίζει, ώστε τίποτε να μην αλλάξει στη δρομολογημένη πορεία της εξαφάνισης κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους,

όλο αυτό το μιντιακό σύστημα και τους κονδυλοφόρους του που από τα χρόνια των μνημονίων επιτέθηκαν συστηματικά σε κάθε δημόσιο οργανισμό και υπάλληλο, αηδιάζω με τους υμνητές του ιδιωτικοποιημένου κράτους.

Τρέμω αυτό που άκουσα από συνεπιβάτισσα μου στο χθεσινό ταξίδι «θα το ξεχάσουμε κι αυτό».

Αν το ξεχάσουμε κι αυτό, έχουμε τελειώσει σαν χώρα.

Να μην το ξεχάσουμε. Να μη μείνει η οργή ξανά στην επιφάνεια του νερού, να μη φυλακιστεί το πένθος μόνο στα σπίτια των θυμάτων. Αν το πετύχουν αυτό, τότε είμαστε όλοι νεκροί, όλοι πεταμένοι στα χωράφια και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Να κατέβουμε όλοι στους δρόμους μαζί με τη νεολαία.