Έρωτας θανατηφόρος

Οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν απλοί.

Αν ήμουν φαγητό, ποιο φαγητό θα ήμουν;

Ή κάτι πιο σύνθετο, αν ήμουν τοπίο ή ιστορική εποχή και πάει λέγοντας.

Η καλύτερη ερώτηση και η καλύτερη απάντηση κέρδιζαν ένα φιλί.
Οι παίκτες ήμασταν  αγόρια και κορίτσια, παρέα δηλαδή από τα μαθητικά τα χρόνια.

Κάποιοι ντρέπονταν να ρωτήσουν, κάποιοι ν´ απαντήσουν, με τα πολλά όλοι μπήκαμε  στο παιχνίδι.

Η φαντασία ζωντάνεψε, οι προκλήσεις μεγάλωναν, οι επιθυμίες ξεδιπλώνονταν σαν χάρτινα καραβάκια που τα ανοίγεις ακολουθώντας την αντίστροφη κίνηση στο χαρτί.
Η τελευταία ερώτηση ακούστηκε σαν πέτρα που έπεφτε βαριά στον απέναντι τοίχο

Αν ήμουν όπλο, τι όπλο θα ήμουν;

Ρωτούσε η Μαρίνα

Σώπασαν ξαφνικά όλοι.

Όπλο; Η Μαρίνα;

Που αν δε μιλούσε δεν καταλαβαίναμε αν είχε έρθει;

Που κινιόταν αόρατη σαν αερικό και σαν διάφανη πεταλούδα σε λουλούδι;

Η Μαρίνα μας, η νεράιδα της παρέας, όπλο;

Σωπαίναμε  και την κοιτάζαμε.

Εκείνη περίμενε με μάτια που σκοτείνιαζαν απροσδιόριστα,
βάθυνε το βλέμμα,
έγινε μια άλλη Μαρίνα.

Αν ήσουν όπλο θα ήσουν στιλέτο καρφωμένο στην καρδιά μου.

Ο Αντώνης απάντησε, ο Αντώνης

Μέχρι να γυρίσουμε να τον κοιτάξουμε σφάδαζε μέσα στο αίμα με ένα στιλέτο χωμένο στο μέρος της καρδιάς.