Ένα καινούργιο αύριο...

Τριγυρνάει μια λύπη σήμερα. Μπορεί να φταίει ο καιρός, μπορεί και όχι. Σύννεφα γεμάτα βροχή έρχονταν από τη θάλασσα. Μελανά, σαν παλιοί μώλωπες. Βαθιά σιωπή τυλίγεται σαν σάβανο γύρω της.

Ακόμα ένα ξημέρωμα δίχως εκείνον. Το αδειανό μαξιλάρι. Το αδειανό κορμί. Τα γυαλιά του στο συρτάρι. Δεν θα τα ξαναφορούσε πια.
Ζευγάρια αγκαλιασμένα περνάνε στο δρόμο. Κοιτάζονται στα μάτια και βγάζουν τη γλώσσα στη μοναξιά. Μυρωδιές γιασεμιού νοτίζουν τον αέρα. 
Κλείνει πόρτες και παράθυρα. Μην την πλανέψει ο καιρός και τον ξεχάσει. Η θλίψη την αγκαλιάζει δυνατά. Η καρδιά της γίνεται πάγος. Όταν περάσει το πένθος, αυτό που μένει είναι ερημιά.
Κι αρχίζει να κλαίει όρθια μπροστά στη ζωή της. Τα δάκρυα ξέπλυναν για λίγο τον πόνο. Και καθώς σκοτείνιαζε ο ορίζοντας, άνοιξε το παράθυρο. 
Να αρπάξει ένα καινούριο αύριο.