Ήταν πράξη αντίστασης...

Η  Μαρία Καρυστιανού κοιτάζει με πικρό χαμόγελο τις μυριάδες που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος.

«Και δες, μ’ ανασηκώνουνε…»* χιλιάδες κόρες… Κόρη μου, θα ξανάγραφε σήμερα ο ποιητής.

«Αυτάρεσκο χαμόγελο» το είπε το σάπιο στόμα του κυβερνητικού προπαγανδιστή.

Μετά θα μιλήσει για το Ολοκαύτωμα χωρίς ποτέ να μάθει από τους επιζήσαντες ότι «το αίσθημα της ύπαρξής μας, της επιβίωσής μας, εξαρτάται απ’ το αγαπητικό βλέμμα των άλλων»**.   

Γι’ αυτό η χειρότερη τιμωρία είναι να μην έχεις ένα βλέμμα να γροικήσει τον πόνο σου. Ένα φίλο να σου ζεστάνει την καρδιά. Ένα χέρι να πιάσει το δικό σου. 

Γι' αυτό εφηύραν την απομόνωση.

Γι’ αυτό καταπνίγουν την προσπάθεια επικοινωνίας και διαπομπεύουν την ανιδιοτέλεια της ενσυναίσθησης, λέγοντας πως όλα είναι «για το χρήμα». Στόχος τους είναι η υπονόμευση της αλληλεγγύης, της φιλίας, της συλλογικότητας.

Κατέχουν όλα τα «Μέσα» και τα φερέφωνα για να το πετύχουν.

Αλλά η ανθρωπιά αντιδρά, ο άνθρωπος αντιστέκεται.

Γι’ αυτό λέω πως η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, οι συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο, ήταν μια ΠΡΑΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ της κοινωνίας στην αποανθρωποποίηση

*Γιάννης Ρίτσος, Μέρα Μαγιού

**Πρίμο Λέβι, Αν αυτό είναι ο άνθρωπος