Ένα χρόνο μετά την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης χρυσή αυγή και η ηγεσία της συνεχίζει να «κατευθύνει» τα τάγματα εφόδου από τη φυλακή με την ανοχή της κυβέρνησης.
Τα μίντια εξακολουθούν να διατηρούν ιδανική τη θερμοκρασία για να επωάζεται το αυγό του φιδιού. Μπάτσελορ, Μπιγκ Μπραδερ, τοκ σόου σκουπιδιών και αποφορά, καταξίωση της κοινοτοπίας και της ξεφτίλας, κι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού χαμένο μες στο φόβο και τα χάχανα, έτοιμο «(...) να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό», όπως έγραφε ο Νόρμαν Μέιλερ(Μάγισσα τέχνη) για τη χώρα του.
Ο «Τραμπισμός» επιβεβαίωσε τον Μέηλερ. Ο φασισμός «φύεται» πλέον εκεί όπου υπάρχει αυτό το κοκτέιλ πολιτιστικής «ευτέλειας» και μεταπολιτικής του φόβου. Μπολσονάρου, Όρμπαν, Μόρισσον, Πινιέρα, Μητσοτάκης... Ο φόβος είναι πλέον η κινητήρια αρχή της πολιτικής των «από πάνω»: φόβος των μεταναστών, φόβος των γκέι, φόβος των ξένων, φόβος των αλληλέγγυων, των αναρχικών, των κομμουνιστών, της εγκληματικότητας, φόβος της αποσταθεροποίησης, φόβος των νέων ιών, φόβος των εμβολίων, ο φόβος των Τούρκων, ο φόβος των Άλλων, ο φόβος των εχθρών...
Αυτή η ιδιότυπη, συστημική τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του νεοφιλελεύθερου κυνισμού όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας», που δημοκοπούν κατασκευάζοντας σκιάχτρα. Και οι δύο κατηγορίες, και ο Δένδιας και ο Μπογδάνος, και ο Μητσοτάκης και ο Άδωνις, προτείνουν το "μίσος". Η οπτική του μίσους έχει ως ιδεολογικό όχημα τη δημιουργία Εχθρών που απειλούν είτε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας είτε την... καθαρότητα της φυλής, την υπεροχή της ράτσας και του έθνους, τον εύτακτο χώρο του «νοικοκύρη»!
Ο φόβος δεν επιτρέπει την προσέγγιση, τον διάλογο, την συμφιλίωση. Ο φόβος έχει μόνο εχθρούς.
Σ’ αυτό το περιβάλλον «γκαστρώνεται» η σκύλα…
