Almagestum novum

Είσαι καλά;

(η μαμά κάθε πρωί)

Καλά είμαι

(εγώ)

Τέλος κλήσης

Είσαι καλά;

(εσύ)

Όχι

(εγώ)

Εσύ;

Δεν απαντάς

Τι ν’ απαντήσεις;

Βουτώ γυμνή στη θάλασσα της Ηρεμίας

Γαλήνια, ασημένια, φεγγαρόλουστη, ήταν

Τώρα κατακόκκινη απ’ το δικό μου αίμα

Ύπτια κολυμπώ

Έτσι όπως ξέρω

(μου έμαθαν καλά στο αίμα μου να επιπλέω

αφέθηκα κι εγώ να γίνω μάνα)

Βολεύει εξαιρετικά το ύπτιο

Για να χαζεύω τη βροχή των αστεριών

Ξέρουν αυτά «καλά»

πώς να με κάνουν

μα δεν το λένε στη μαμά

ούτε σε σένα.