Ποια είναι η πολιτική ταυτότητα των γυναικοκτόνων;

Η διαθεσιμότητα των δύο αστυνομικών που αδιαφόρησαν, όταν έγινε η καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία στη Δάφνη, είναι για μία ακόμα φορά "στάχτη στα μάτια του κόσμου". Η διαθεσιμότητα ως "επαπειλούμενη ποινή" θέλει να δείξει ότι η θεσμική αρχή αποδοκιμάζει το γεγονός της μη ανταπόκρισης των αστυνομικών στην καταγγελία. Αν πάνε έτσι, όμως, σε λίγο θα υποχρεωθούν να βγάλουν σε διαθεσιμότητα το μεγαλύτερο μέρος της ΕΛ.ΑΣ.! Γιατί το πρόβλημα στην αστυνομία είναι ο προσανατολισμός της από την κυβέρνηση, που την στρέφει εναντίον των νέων στις πλατείες, εναντίον των καταλήψεων και των στεκιών στις γειτονιές, εναντίον των αλληλέγγυων στα Εξάρχεια, εναντίον του ΚΚΕ στη γιορτή του Πολυτεχνείου, εναντίον της οικογένειας Ινδαρέ, της οικογένειας στον Κολωνό, εναντίον των αντιφασιστών φοιτητών και φοιτητριών, εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων. Αυτοί συνιστούν τον κίνδυνο για την ασφάλεια σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Μιχάλη Χρυσοσερίφη και τους πελταστές των νεοδημοκρατικών τρολ. Αυτοί ευθύνονται για ό,τι παραβατικό συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.

Διαβάζω στο τουίτερ έναν από τους ψευτολογαριασμούς της ΝΔ: ToxicMan, «ένας που έκανε παιδί με μιγάδα, ένας αντίφα φεμινιστής και ένας Αλβανός. Οι δολοφόνοι (Ναι, όχι γυναικοκτόνοι) και τις τρεις φορές είναι προοδευτικοί ή μειονότητες και ΑΚΟΜΑ τα ζώα ρίχνουν ευθύνη στους συντηρητικούς και την πατριαρχεία»(sic). Όπως διαπιστώνουμε, η πολιτική κατεύθυνση της ΝΔ είναι «όχι γυναικοκτόνοι», αλλά «συζυγοκτόνοι» και δολοφόνοι. Και ότι αυτοί είναι «προοδευτικοί ή μειονότητες»! Όλο αυτό συνιστά μία απόπειρα της κυβέρνησης για επικοινωνιακή διαχείριση και συγκάλυψη των γυναικοκτονιών, μία προσπάθεια να επιβάλλει ότι και οι φόνοι αυτοί είναι σαν όλους τους άλλους, ότι δεν πρόκειται για μία ειδική κατηγορία ειδεχθών εγκλημάτων. Κατ’ αυτό τον τρόπο προσπαθεί να αποκρύψει την αιτία, που είναι οι συντηρητικές αρχές και αναφορές της.

Θα το ξαναπούμε για μία ακόμα φορά, η «ματσίλα» δεν είναι ιδεολογία είναι νοοτροπία και τη συναντά κανείς σε όλο τον κόσμο και σε όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά πιο πολύ στο συντηρητικό. Κι αυτό γιατί η αιτία της όξυνσης της έμφυλης βίας είναι η αδυναμία πολλών ανδρών να αποδεχθούν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία, σε ό,τι εκείνοι θεωρούσαν μέχρι πρότινος κανονικότητα. Η κοινωνική, φυσική και οικονομική υπεροχή των ανδρών, πλέον, δεν υφίστανται, οι παλιές βεβαιότητές τους έχουν απολεσθεί, οι παλιές αναφορές τους έχουν χαθεί, οι άντρες με εύθραυστη ταυτότητα αισθάνονται πια ανασφαλείς. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, και επίσης ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης. Οι συντηρητικοί άνδρες αρνούνται πιο δύσκολα να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα. Όχι ότι αυτό δεν συμβαίνει και στους «αριστερούς». Υπάρχουν «αριστεροί» (κατά πολιτικό αυτοπροσδιορισμό) που είναι οι πιο μεγάλοι φαλλοκράτες ναρκισσιστές, που κρύβουν τον σεξισμό τους πίσω από την πολιτική τους ταυτότητα, που ασκούν άγρια βία στις γυναίκες, που σκοτώνουν. Γιατί είναι άλλο πράγμα η λογική και νοητική αποδοχή της ισότητας μεταξύ των φύλων και άλλο η αποδοχή της ισότητας ως στάση και συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή. Το δεύτερο δεν είναι εύκολο πράγμα και απαιτεί εκπαίδευση σ’ ένα ανάλογο περιβάλλον. Δεν είναι εύκολο να αρνηθεί κάποιος την εξουσία του(η εξουσία ξεκινά από τις προσωπικές σχέσεις) και πολύ περισσότερο να δεχθεί την αμφισβήτησή της. Γι’ αυτό η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας(TPN) παρατηρείται κυρίως στους άντρες που οχυρώνονται πίσω από τις παλιές αναφορές και «αξίες», πίσω από την παράδοση της πατριαρχίας. Αυτοί είναι συντηρητικοί δεξιοί, αλλά και κάποιοι συντηρητικοί «αριστεροί». Θυμίζω την περίπτωση του μαρξιστή φιλόσοφου Λουί Αλτουσέρ, που σκότωσε τη γυναίκα του. 

Κυρίως όμως είναι οι δεξιοί. Είναι οι γνωστοί “νοικοκυραίοι”, οι θεματοφύλακες της παράδοσης και της συντήρησης, της διάκρισης «της γυναίκας για κρεββάτι και της γυναίκας για σπίτι», της γυναίκας που το βασικό προσόν της (ο «κόσμος» της) είναι η «σιωπή», είναι αυτοί που έχουν σφραγίσει τις σχέσεις τους με το… ευαγγελικό: «η γυνή να φοβήται τον άνδρα», είναι αυτοί που η ύπαρξή τους νοηματοδοτείται από ένα εχθρό, από τον Τούρκο ή τον «πρόσφυγα εισβολέα», αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τον γείτονα, από τον ανταγωνιστή στη δουλειά, από την ανταγωνίστρια γυναίκα που αμφισβητεί την εξουσία τους στο σπίτι, από τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό, τον Άλλο, που νομίζουν ότι ακυρώνει αυτό που μέχρι τώρα θεωρούσαν ως «ταυτότητα», την ίδια τους την ύπαρξη. Μόνο που αυτό εδράζεται σε μια σάπια, παρωχημένη φαλλοκρατική εξουσία. 

Ας το ξαναπούμε: Οι δύο γυναικοκτόνοι (Έλληνας και Αλβανός) της Ελένης Τοπαλούδη, ο φαλλοκράτης γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών, ο αναρχο-φασίστας ναρκισσιστής της Φολεγάνδρου, οι διασυνδεδεμένοι με το Μαξίμου Λιγνάδης και Φουρθιώτης, ο Φιλιππίδης, ο πορνοβοσκός αστυνομικός της Ηλιούπολης και ο σφαγέας της Δάφνης, είναι όλοι "δημιουργήματα" της βαθιά συντηρητικής και πατριαρχικής ελληνικής κοινωνίας, της κοινωνίας που προασπίζεται η δεξιά και η φαιά εκδοχή της...

Και ποιο είναι το μέλλον; Ο Αλτουσέρ σ’ ένα φωτεινό διάλειμμα στα ψυχιατρεία, μετά τη δολοφονία της γυναίκας του, έγραφε: «Κι έκτοτε νομίζω πως έμαθα τι σημαίνει ν' αγαπάς: να είσαι ικανός, όχι να υπερθεματίζεις πάνω στον εαυτό σου και να "υπερβάλεις", αλλά να είσαι προσεκτικός με τον άλλο, να σέβεσαι την επιθυμία του και τους ρυθμούς του, τίποτα να μην του ζητάς αλλά να μαθαίνεις να δέχεσαι, να δέχεσαι κάθε δώρο ως έκπληξη ζωής, να είσαι ικανός να δωρίζεις χωρίς ιδιοτέλεια στον άλλο το ίδιο δώρο, να είσαι ικανός να χαρίζεις την ίδια έκπληξη στον άλλο, χωρίς να τον υποβάλεις σε καμιά βία. Εν ολίγοις η απλή ελευθερία.»(Το μέλλον διαρκεί πολύ).