Δύο κόσμοι. Ένας κόσμος που λιάζεται κάτω από τον ήλιο στη μεγαλύτερη παραλία του πλανήτη (120 χιλιομέτρων) κι ένας κόσμος πτώματα στην ίδια παραλία.
Στο νοτιοανατολικό Μπαγκλαντές, 1 εκατομμύριο πρόσφυγες Ροχίνγκια είναι στοιβαγμένοι σε τεράστιους, ανθυγιεινούς καταυλισμούς.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά, εκατομμύρια τουρίστες απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια, το όνομα Cox's Bazar έχει γίνει συνώνυμο, για ορισμένους, με το μεγαλύτερο στρατόπεδο προσφύγων στον κόσμο. Το όνομα αυτής της εκτεταμένης παράκτιας πόλης στο Μπαγκλαντές εμφανίζεται τακτικά σε άρθρα ειδήσεων και εκκλήσεις που στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση σχετικά με την δεινή θέση των προσφύγων Ροχίνγκια. Αυτή η μουσουλμανική μειονότητα από τη γειτονική Μιανμάρ αναγκάστηκε σε έξοδο από τη βάναυση στρατιωτική χούντα που υποστηρίζεται από μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης. Κάποιοι μιλούν για «εθνοκάθαρση», αλλά δεν τους ακούει κανείς.
Στην απέραντη παραλία, λοιπόν, του επονομαζόμενου Cox's Bazar, δίπλα στο ένα εκατομμύριο των ξεριζωμένων, θορυβούν μανιωδώς οι ορδές των 3,7 εκ. ευτυχισμένων τουριστών.
Το ίδιο και στη Μεσόγειο, δύο κόσμοι, ένας λιμοκτονεί και δολοφονείται καθημερινά από τους Ισραηλινούς στη Γάζα, κι ένας άλλος λιάζεται αμέριμνα στις παραλίες των νησιών…
Δύο κόσμοι παντού…
Ανάμεσα στον ήλιο και την εξαθλίωση, ανάμεσα στον «ευτυχισμένο Σίσσυφο» που κατεβαίνει και τον «δυστυχισμένο Σίσσυφο» που ανεβαίνει το Γολγοθά του, ποιον να διαλέξω;
Ούτε τον ένα ούτε τον άλλο. Μόνο την ανταρσία απέναντι στο παράλογο, απέναντι στη διχοστασία.
Η ανταρσία ξεκινά από τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Εκεί είναι το θέμα. Γιατί «Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να κατευθύνω τη συνείδησή μου, να δημιουργώ με κάθε ιδέα και με κάθε εικόνα, όπως ο Προυστ, έναν τόπο προνομιακό…» (Καμύ, Ο Μύθος του Σίσυφου).
Ξαναμαθαίνω να σκέφτομαι σημαίνει ξαναβρίσκω το Πρόσωπό μου, την Ανθρωπινότητά μου, την Αλληλεγγύη μου σε κάθε Ανθρώπινο...
*Το σχέδιο είναι του Cost
