Μετά τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, τον Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη, το Ιράν. Σύντομα θα είναι ευκολότερο να απαριθμήσουμε τις χώρες και τα εδάφη στη Μέση Ανατολή που το Ισραήλ δεν έχει βομβαρδίσει το 2025.
Για να δικαιολογήσει την τελευταία του επίθεση, το Τελ Αβίβ, ως συνήθως, επικαλέστηκε το δικαίωμά του στην «αυτοάμυνα». Ως συνήθως, οι Δυτικοί ηγέτες επικρότησαν. «Επιβεβαιώνουμε ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να αμυνθεί και επαναλαμβάνουμε την υποστήριξή μας στην ασφάλεια του Ισραήλ », δήλωσαν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της G7.
Τα γεγονότα, ωστόσο, αφήνουν ελάχιστα περιθώρια αμφιβολίας. Ήταν το Ισραήλ που, στις 13 Ιουνίου, ξεκίνησε εχθροπραξίες, μονομερώς και χωρίς προειδοποίηση, στοχεύοντας κυρίως κατοικημένες περιοχές και σκοτώνοντας αμάχους. Είχε λάβει γι’ αυτό το πράσινο φως από την Ουάσινγκτον, η οποία ταυτόχρονα διεξήγαγε συνομιλίες με την Τεχεράνη. «Το να επιτραπεί στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου να επιτεθεί στο Ιράν, ακριβώς τη στιγμή που Αμερικανοί απεσταλμένοι συμμετείχαν σε διαπραγματεύσεις με την Τεχεράνη, καθιστά την αμερικανική προεδρία τόσο αναξιόπιστη όσο ο Αλ Καπόνε ή ο Χοακίν ‘Ελ Τσάπο’ Γκουσμάν», παρατηρεί ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Χερστ .
Το Τελ Αβίβ ισχυρίζεται ότι ενήργησε προληπτικά, ενάντια σε μια «επικείμενη» επίθεση που μόνο η χρήση βίας θα μπορούσε να αποτρέψει. Όμως «δεν υπάρχει τρόπος να ισχυριστεί κανείς εύλογα ότι το Ιράν επρόκειτο να επιτεθεί στο Ισραήλ με μια πυρηνική βόμβα που δεν διαθέτει καν», παρατηρεί ο αναλυτής Μάρκο Μιλάνοβιτς. Πριν καταφύγει στη βία, το Ισραήλ είχε πολλές διπλωματικές και νομικές επιλογές. Ως έσχατη λύση, θα μπορούσε να ζητήσει από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ νόμιμη άδεια για τη χρήση βίας. Από την άποψη του διεθνούς δικαίου, η επίθεσή του στις 13 Ιουνίου ισοδυναμεί επομένως με επιθετικότητα.
Το ίδιο ακριβώς και οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ σε τρεις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις στις 21 Ιουνίου.
Ο Νετανιάχου επιδίωκε την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του Ιράν για σχεδόν τριάντα χρόνια. Και το κατάφερε με τον πρόεδρο που (δήθεν) αγωνίστηκε ενάντια στους «ατελείωτους πολέμους» και ο οποίος, τρεις ημέρες πριν διατάξει την παράνομη επίθεσή του, παραπονέθηκε ότι δεν είχε κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης.
Όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, το ερώτημα «τι επιδιώκει η Ουάσιγκτον;» συσχετίζεται ολοένα και περισσότερο με το ερώτημα πόσο μακριά θα φτάσει το Τελ Αβίβ. «Ο Θεός να ευλογεί τη Μέση Ανατολή, ο Θεός να ευλογεί το Ισραήλ και ο Θεός να ευλογεί τις Ηνωμένες Πολιτείες», είπε ο Τραμπ ανακοινώνοντας την επιχείρησή του.
Όσο για τη συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτής είναι ενός λακέ που συνασπίζεται πίσω από μια μαφιόζικη υπερδύναμη, η οποία είναι και η ίδια συνασπισμένη με ένα αποικιοκρατικό κράτος. Η Ευρώπη όχι μόνο έχει αποδειχθεί ανίκανη να καταδικάσει την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου που προσποιείται ότι υπερασπίζεται αλλού, αλλά την έχει δικαιολογήσει επαναλαμβάνοντας, μέσω της φωνής του Γερμανού Καγκελάριο, τη ρητορική της «βρώμικης δουλειάς» που κάνει για λογαριασμό της ανθρωπότητας το Ισραήλ (και κατά συνέπεια οι Ηνωμένες Πολιτείες) επιτιθέμενοι στο Ιράν.
Πριν από περίπου είκοσι χρόνια, η Γαλλία αντιτάχθηκε —μαζί με τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ελλάδα, το Λουξεμβούργο και άλλους— σε έναν παράνομο «προληπτικό πόλεμο» που εξαπέλυσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες με το πρόσχημα της φανταστικής ιρακινής απειλής. Με τον Εμανουέλ Μακρόν, αυτή η ανεξάρτητη φωνή τελικά σβήνει. Η Γαλλία ακολουθεί υπάκουα τα δύο αυταρχικά έθνη που αποφάσισαν να υποτάξουν τη Μέση Ανατολή στη θέλησή τους. Και να συντρίψουν με λιμό και βομβαρδισμούς όποιον στέκεται εμπόδιο στο δρόμο τους.
Μπενουά Μπρεβίλ Le Monde diplomatique 23 Ιουνίου 2025
