Χιλή: Η Σχολή του Σικάγου καίγεται...

Ο ξεσηκωμός στη Χιλή, στη χώρα υπόδειγμα της Σχολής του Σικάγου και του νεοφιλελευθερισμού αποκαλύπτει τη βασικό ελάττωμα του παραδείγματος. Η Χιλή προβάλλονταν ως η πιο σταθερή χώρα στη Νότια Αμερική, ως ο θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού, με αδιάλειπτη ανάπτυξη τριάντα ετών, με το ποσοστό της φτώχειας στο 8% έναντι 35% στην Αργεντινή, με χαμηλό πληθωρισμό κ.ά. Τι συνέβη λοιπόν; Πώς προέκυψε η τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Από την ανάπτυξη της οικονομίας της Χιλής επωφελούνται μόνο χίλιοι δισεκατομμυριούχοι, συμπεριλαμβανομένου του δεξιού προέδρου Σεμπαστιάν Πινιέρα. Αυτοί συγκεντρώνουν σχεδόν το ένα τρίτο του πλούτου! Για τους υπόλοιπους φτώχεια και ψίχουλα. Πληρώνουν για την ιατροφαμακευτική περίθαλψη που είναι ιδιωτική. Πληρώνουν υψηλά δίδακτρα στα σχολεία. Οι συντάξεις έχουν περιέλθει ομοίως στον ιδιωτικό τομέα...

Συνεπώς, το θέμα δεν είναι αν υπάρχει ανάπτυξη, αλλά ποιος επωφελείται πραγματικά από την ανάπτυξη. Και στη Χιλή επωφελούνται μόνο χίλιοι υπερπλούσιοι. Για τους άλλους πείνα ή ένα ξεροκόμματο. Αυτός είναι ο λόγος που η Σχολή του Σικάγου φλέγεται. 

Για την Μάρτα Λάγκο, πολιτική αναλύτρια και ιδρυτή του ινστιτούτου δημοσκοπήσεων Λατινοβαρομέτρου, "Άνοιξε μια πόρτα και δεν θα κλείσει σύντομα…».

Η οργή έχει φθάσει στα ύψη. Ως το μεγαλύτερο γεγονός στη Χιλή,  θα παραμείνει στις μνήμες, η διαδήλωση την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου στο Σαντιάγο. Εκεί περισσότεροι από 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στη λεωφόρο που οδηγεί στο προεδρικό μέγαρο. Ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι εν μέσω στρατιωτικού νόμου. «Αυτή είναι η πρώτη φορά που έχουμε τέτοια διαδήλωση μετά εκείνη για το δημοψήφισμα και το «Όχι» στον Πινοσέτ», δήλωσε ο Julio Pinto, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο του Santiago de Chile. Την εποχή εκείνη, περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας για να ζητήσουν το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας (1973-1990) του Αουγκούστο Πινοσέτ. Αυτή την Παρασκευή, μετά από ένα κοινωνικό κίνημα που συνεχίζεται επί μία εβδομάδα, το Σαντιάγκο είχε την πιο μεγάλη μέρα της κοινωνικής κινητοποίησής του. "Αυτό δείχνει την έκταση της δυσαρέσκειας, η οποία δεν εξασθενεί", λέει ο Pinto.

Πληροφορίες από τη Le Monde