Christina Mavropoulou
Σήμερα στην Plaza Dignidad δεν έχει χαμόγελα, τραγούδια, γέλια. Δεν έχει ανάσες που μπλέκονται. Αγκαλιές που σμίγουν. Μάτια που καίνε. To Gran Torre δεν έχει μια μαγική λέξη-σύνθημα να φωτίσει και να μας φλογίσει. Βυθισμένο στο σκοτάδι, φαίνεται να λυγά ανεπαίσθητα, σαν να σκύβει το κεφάλι….
Με σχεδόν καταμετρημένο το 100% των ψήφων για την έγκριση του νέου Συντάγματος το rechazo (απόρριψη) κάλπασε.
Νιώθω θανάσιμα λυπημένη, παρότι το είχα δεδομένο. Ειδήσεις, σκέψεις και εικόνες κονταροχτυπιούνται μέσα στο κεφάλι μου.
Όπως το highjack της εξέγερσης, μέσω της κοινοβουλευτικής οδού, από τον Boric και των συν αυτώ. Μπήκε το σχέδιο σε εφαρμογή. Αυτό που είχε περίπου σχεδιαστεί επί κυβέρνησης Μισελ Μπατσελέτ. Αυτό που για να «περάσει» ψηφίστηκε ο νόμος των «οδοφραγμάτων», παρέμεινε ο Πινιέρα και κυρίως παραμένουν στη φυλακή χιλιάδες πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες.
Όπως τα μαθητούδια και το φοιτηταριό που συνεχίζουν να καταστέλλονται. Τους ιθαγενείς Μαπούτσε που πάλι τους επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος.
Όπως την επόμενη μέρα της νίκης Boric στο δεύτερο γύρο, η Μπατσελετ με τους υπασπιστές της, Boric, Vallejo κλπ επισκέφτηκαν το Σώμα της Συντακτικής Συνέλευσης για την ολοκλήρωση του highjack.
Όπως το κυνήγι και τις απειλές θανάτου εναντίον μελών της Primera Linea και άλλων που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση και συνεχίζουν.
Όπως τη στάση της Κίνας που δια της πλαγίας, κλασικά, στήριξε αναφανδόν κι αυτή το καθεστώς Πινιέρα (κάτι ανάλογο έκανε και στην Κολομβία με το καθεστώς Ντούκε και κατευθύνθηκαν τελικά όλα τα «επενδυτικά πακέτα» στην καρδιά του Ουριμπισμού την Αντιόκια).
Όπως, όπως, όπως… Μυριάδες όπως.
Αλλά δύο άνθρωποι σκάλωσαν στα μάτια μου. Η σχεδόν 90χρονη γιατρός, Gilda Gneco, που με το μπαστούνι της και αγκομαχώντας έφτασε στην κάλπη, για να ψηφίσει για τη φίλη και συντρόφισσά της Carolina Wiff, που εξαφανίστηκε στα χέρια των βασανιστών του Πινοτσέτ. Και κυρίως του Μάριο Ακουνια, 44 χρόνων, που τραυματίστηκε θανάσιμα από Καραμπινιέρους στις 23 Οκτώβρη 2019. Τρία χρόνια μετά, παραμένει τετραπληγικός και με υποβοήθεια για την αναπνοή του, αλλά με το καροτσάκι πήγε να ψηφίσει.
Αυτούς κρατώ. Γιατί γι’ αυτούς ποτέ δεν τελειώνει τίποτα. Και όλους τους νεκρούς, ανάπηρους, και φυλακισμένους της εξέγερσης… this is a war. A class war.
