Το χειρότερο είναι να συνηθίσουμε τη βία...

 Επιχειρήσεις-σκούπα εναντίον των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» στις ΗΠΑ. Απελάσεις προσφύγων στην Ιταλία. Φόβος απελάσεων και στη Γερμανία. Βιασμοί με αστυνομικά κλομπ έγχρωμων νεαρών, όπως του Τεό Λ., στη Γαλλία. Βία παντού. «Το χειρότερο είναι να συνηθίσουμε τον Τραμπ», λένε κάποιοι. Αλλά στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία κι αλλού δεν κυβερνά ο Τραμπ. Γι’ αυτό εμείς λέμε πως το κακό είναι να συνηθίσουμε τη βία και τον ολοκληρωτισμό απ’ όπου κι αν προέρχονται. Γιατί υπάρχει ο άδηλος και ο έκδηλος ολοκληρωτισμός, η φανερή και η κεκαλυμμένη βία.

Ο Ολοκληρωτισμός αναζητεί, όπως έχουμε ξαναπεί, εμμονικά την «ενότητα» και την «καθαρότητα» μέσα από την εξαφάνιση του Άλλου. Γι’ αυτό θέλει μία φυλή, ένα λαό, μία εθνότητα, έναν Αρχηγό-φύρερ, ένα κόμμα, ένα δόγμα. Απαιτεί μια ομοιογενή, χωρίς ρωγμές και διαφορές, ενότητα και εκφράζεται με το παραλήρημα του «γιγαντιαίου» και του «μαζικού», του Μοναδικού που επιβάλλεται στο πολλαπλό και το διαφορετικό. Από τον Κορκονέα μέχρι τον Γάλλο μπάτσο-βιαστή υπάρχει η ίδια «ζωώδης ψυχή», η ίδια σαδομαζοχιστική βίαιη ενόρμηση, ο ίδιος αντιθετικός προσδιορισμός, η ίδια αρσενική κουλτούρα, όπου το πιστόλι και το κλομπ υποσυνειδητοποιούνται ως προεκτάσεις του φαλλού.  

Ας μην υποτιμάμαι αυτή την κουλτούρα. Μπορεί οι Γάλλοι μπάτσοι να «ετέθησαν σε διαθεσιμότητα» αλλά η κουλτούρα της βίας και της ξενοφοβίας, που οδηγεί στον Ολοκληρωτισμό, είναι εδώ και παρέχει ανταμοιβές στους οπαδούς της. Γιατί όσο απεχθές κι αν είναι ένα ολοκληρωτικό σύστημα γίνεται τελικά ανεκτό γιατί παρέχει στον πληθυσμό έναν αριθμό ανταμοιβών, καθώς «καθησυχάζει», αποκλείοντας το ανοίκειο, το ξένο, τους προβαλλόμενους ως δήθεν «εσωτερικούς εχθρούς» και, κυρίως, κατευθύνει ένα μεγάλο μέρος της συλλογικής βίας προς τα έξω, διεξάγοντας μια ακραία φιλοπόλεμη πολιτική. Η τελευταία εξαίρει τον «πατριωτισμό», τα αισθήματα «εθνικής υπερηφάνειας και δόξας». Γι’ αυτό η κουλτούρα της βίας και η πράξη της άγριας αστυνομικής βίας εντάσσονται στην προετοιμασία για τη φοβερή πολεμική βία.

Δείτε, παρακαλώ, τον δολοφόνο του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου πως αντιλαμβάνεται την ενίσχυση της κουλτούρας της βίας και της φασιστικής, πολιτικής έκφρασής της (ΧΑ), και σπεύδει να γίνει ο «ήρωάς» της, δηλαδή ένας συνειδητός φονιάς!   

Είναι  η βία, λοιπόν, που προετοιμάζει μέσω της συνήθειας(habitus) την κοινή γνώμη για έναν πόλεμο. Γιατί, όπως έγραφε ο Λέων Τολστόι, για να υπάρξει μία πολεμική σύγκρουση είναι «απαραίτητος ο συνδυασμός αναρίθμητων περιστάσεων (...), είναι αναγκαίο να δεχτούν εκατομμύρια άνθρωποι, στους οποίους βρίσκεται η πραγματική δύναμη(…) να πειστούν να το κάνουν….». Η παραπάνω άποψη μπορεί να έχει ισχύ τόσο γα τον πόλεμο του 1812 όσο και για κάθε άλλο πόλεμο.

Γι’ αυτό δεν πρέπει επ’ ουδενί να συνηθίσουμε τη βία. Οφείλουμε να αντιταχθούμε σ’ αυτή, ακόμη και αν αυτό συμβεί με την αντιβία των νέων στο Παρίσι. Γιατί κι αυτή η μορφή βίας είναι η «αντιπυρά» που μάς εμποδίζει να συνηθίσουμε την προετοιμασία για τη φοβερή πολεμική βία, την τρομερή πυρκαγιά του πολέμου…