Τη νύχτα που πέθανε ο Λώρενς Φερλινγκέτι

ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΛΩΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΚΕΤΙ - 23/2/2021 ανήμερα της επετείου ίδρυσης της ΕΠΟΝ.

Όταν ένας εσπερινός θα τελειώνει όπως ένας δήμιος χαμογελάει μετά το δείπνο, θα είσαι εκεί.

Όταν ένας όρθρος σβήνει τα κεριά του πάνω στις μέλισσες, θα είσαι εκεί.

Όταν μια πλημμύρα από ουρλιαχτά θα κατεβαίνει τρέχοντας τη σκάλα μ' ένα σπασμένο γυαλί μπηγμένο στο μάτι, θα είσαι εκεί. Ο ποιητής είναι πάντοτε εκεί, αλλιώς τίποτα δεν έχει συμβεί και ο κόσμος γεννήθηκε πεθαμένος.

΄Όταν ένα μωρό πρόκειται να γεννηθεί πεθαμένο θα το ξέρεις και θα είσαι εκεί. Γιατί είσαι ποιητής κι ο ποιητής είναι αυτός που ξεγεννάει τον θάνατο.

Όταν μια γυναίκα θα επιστρέφει σαν άνθρωπος που δεν υπήρξε και σαν βροχή που την παράτησαν μέσα στο σύννεφο, όταν μια γυναίκα θα επιστρέφει σαν να μην υπάρχει, θα είσαι εκεί.

Όταν ένα ποίημα Θα συνεχίζει να γράφεται για πάντα, θα είσαι εκεί. Θα καταπίνεις τα χέρια σου γιατί πεινάς. Θα καταπίνεις τα μάτια σου γιατί διψάς, θα καταπίνεις τη φωνή σου γιατί και το δάκρυ χρειάζεται την στεριά του, αλλά θα είσαι εκεί. Γιατί είσαι ποιητής και ο ποιητής φτιάχνει μονάχος τα καρφιά του γέλιου του, θερίζει μονάχος του την περιττή λέξη από την οδό του μαρτυρίου.

Θα είσαι εκεί, στην κορυφή του λόφου και δεν θα φύγεις μέχρι το τέλος του κόσμου, όταν θα αποδειχτεί ότι τα περισσότερα ποιήματα δεν πρόλαβαν να γραφτούν, ότι τα περισσότερα βιβλία δεν πρόλαβαν να χτυπήσουν τις καμπάνες της κόλασης.

Θα είσαι εκεί όταν όλες οι πόρτες, όλων των βιβλιοπωλείων όλου του κόσμου θα κλείσουν με πάταγο για πάντα.

Θα είσαι εκεί όταν από το σύμπαν θα έχει απομείνει μονάχα ένας τριγμός σαν από παράθυρο εγκαταλειμμένου σπιτιού από χρόνια.

Θα είσαι εκεί: στη φαντασία όλων των ερειπίων. Γιατί έτσι φαντάζεται το ποίημα ο ποιητής: όπως φαντάζεται ο θεός το ερείπιο. Και φτιάχνει τον κόσμο.

Ή θα είσαι εκεί, όταν απλώς θ' αρχίσει να βρέχει και οι άνθρωποι θα τρέχουν πανικόβλητοι να προφυλαχτούν στο μέλλον, κρατώντας πελώριες πολύχρωμες ομπρέλες από πυροβολισμούς. Θα είσαι εκεί, όταν η θάλασσα θα φτάσει στο σπίτι.

Όταν θα ξεχάσουμε ο ένας τον άλλον θα είσαι εκεί.

Όταν πέσει η νύχτα και το κρεβάτι γίνει θρύψαλα, εσύ θα είσαι εκεί.

Όταν ο κόσμος δεν θα κοιτάζει εσύ θα είσαι εκεί.

Όταν η σειρήνα θα αναβοσβήνει τη σιωπή της ενώ όλα τριγύρω θα καταρρέουν, εσύ θα είσαι εκεί. Γιατί θα είσαι ένας ποιητής την ώρα που η σειρήνα ουρλιάζει τη σιωπή της, ενώ όλα γύρω καταρρέουν.

Όταν το χιόνι δεν θα είναι πια όνειρο, ούτε αντίτιμο ενός μοιραίου λάθους, παρά μονάχα ικεσία απειλής, θα είσαι εκεί.

Όταν δυο σκυλιά θα φυλλομετρούν τις σελίδες ενός βιβλίου που κάποιος μόλις πέταξε από το παράθυρο, θα είσαι εκεί.

Και τότε εγώ θα φύγω.

(Σχεδίασμα πρώτο)