Τα ποντίκια πηδούν από το πλοίο

Τα ποντίκια πηδούν από το πλοίο που βυθίζεται, όπως τα ποντίκια του καθηγητή Ανρί Λαμπορί* που διαφεύγουν μέσα από το ανοιχτό πορτάκι του κλουβιού τους στο ασφαλές διαμέρισμα, καθώς σ' αυτό στο οποίο βρίσκονταν έχει διοχετευθεί ηλεκτρικό ρεύμα. Κάποια στιγμή όμως το πορτάκι κλείνει και παύει να υπάρχει «έξοδος κινδύνου». Κανένα κόμμα, κανένας θεσμός, κανένα μέρος δεν θα παρέχει ασφάλεια. Τότε τα μεγάλα ποντίκια θα φύγουν στο εξωτερικό, όπως έκαναν και στην προηγούμενη κρίση, ενώ τα μικρά θα αλληλοεξοντωθούν στον μεγάλο εμφύλιο των «ποντικάνθρωπων»!

Το σήμα κινδύνου εστάλη ήδη από το Reuters. Ο δημοσιογράφος Hugo Dixon γράφει ότι « Ήρθε η ώρα να ανησυχήσουμε ξανά για την Ελλάδα», τονίζοντας το ενδεχόμενο να βυθιστεί ξανά η χώρα μας στην αστάθεια.

Στο δημοσίευμα γίνονται αναφορές στις εσφαλμένες επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και στο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Είναι η στιγμή του ηχητικού σήματος που προαναγγέλει τον μεγάλο κίνδυνο της νέας κρίσης. Τα «ποντίκια» ήδη αλλάζουν στρατόπεδο, κάποια άλλα (τα πιο μεγάλα) ετοιμάζουν την οριστική απόδρασή τους από τη χώρα. Για κάποια άλλα, τα πολλά, δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής και «έξοδος κινδύνου». Και ενδέχεται οι άνθρωποι, όπως και οι ποντικοί του πειράματος, να επιδοθούν σε μία άνευ προηγουμένου μεταξύ τους παράλογη πάλη θανάτου και αλληλοκανιβαλισμού. Το βιώσαμε οδυνηρά στην προηγούμενη κρίση. Ας μην το ξαναζήσουμε.

Σωτηρία θα υπάρξει μόνο αν τα ορμέμφυτα εκλογικευθούν και μετατραπούν σε πολιτική διεκδίκηση και αγώνα. Μόνο αν ο λαός βγει στο «δρόμο», διεκδικώντας την αξιοπρέπειά του, την απόλυτη ουσία του ποιήματος της ζωής, τη σωτηρία τη δική του και της χώρας, με μία φοβερή σαξοφωνική κραυγή.

Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό.

Αυτό θέλουν να αποτρέψουν εκείνοι που κερδίζουν από την κρίση. Γι’ αυτό «παρακολουθούν», γι’ αυτό επιτηρούν, γι’ αυτό προσλαμβάνουν κι άλλους μπάτσους, γι’ αυτό ασκούν άγρια βία, περιστέλλοντας τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα, γι’ αυτό κηρύσσουν συνεχώς καταστάσεις εξαίρεσης από το νόμο και τη νομιμότητα … Αλλά ήδη οι πρώτες ρηγματώσεις στα τείχη του πάνοπλου κράτους τους είναι ορατές…

*Αλέν Ρενέ ‘’Ο Θείος μου απ’ την Αμερική’’ (1980)