Ο κόσμος των τεράτων

Η είδηση και η αξιολόγησή της δεν είναι εύκολη δουλειά, ούτε και γίνεται εν κενώ. Όλο το παιχνίδι της ενημέρωσης και της χειραγώγησης εδώ παίζεται, από τους παγκόσμιους κολοσσούς αλλά και τους εγχώριους ολιγοπώλες των ΜΜΕ. Και είναι βέβαιο ότι το ποια είδηση θα προβληθεί και ποια θα πάει στα ψιλά, ποια είδηση θα αποκρυβεί, ποια θα στρεβλωθεί, ποια θα εξαφανιστεί, όλα αυτά και πολύ περισσότερα είναι πάντοτε θέματα πολιτικής επιλογής και πολιτικής στόχευσης. Ούτε η απίστευτα πελώρια χοάνη του διαδικτύου γλιτώνει από αυτή την κατάσταση.

 Από την πρωτόγονη λογοκρισία μέχρι τον σημερινό πολύπλοκο, πολυδαίδαλο και πολύτροπο έλεγχο της είδησης, αλλά και της γνώμης, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς αλλά απελπιστικά (και τραγικά πολλές φορές) μονότονος: ο έλεγχος και η διαμόρφωση της κοινής γνώμης έτσι ώστε να υπάρχουν οι κατά το δυνατόν λιγότερες τριβές στην επιβολή ενός παγκόσμιου συμμοριτισμού που επιτρέπει στο 1% του πληθυσμού της γης να κατέχει πάνω από 50% του παγκόσμιου πλούτου.

Έτσι δεν είναι να απορείς το γιατί η δικαστική εμπλοκή της Κριστίν Λαγκάρντ (επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Μουσείου) σε ένα σκάνδαλο 404 εκατ. ευρώ, τα οποία ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας (2007-2011), οδήγησε με τους χειρισμούς της το 2008 (στην καλύτερη περίπτωση λόγω αμέλειας (!), στην χειρότερη λόγω σκοτεινών συμφερόντων) στις απύθμενες τσέπες του μεγιστάνα Μπερνάρ Ταπί.

Η υπόθεση εντελώς περιληπτικά έχει ως εξής: Ο Ταπί, είχε εμπλακεί σε δικαστική διαμάχη με την Credit Lyonnais. Την κατηγορούσε ότι υποκοστολόγησε σκόπιμα το μερίδιο μετοχών του στην Adidas (φτώχεια καταραμένη). Η Λαγκάρντ λοιπόν, αντί να απευθυνθεί στην Γαλλική Δικαιοσύνη παρέπεμψε την υπόθεση σε ιδιωτική διαιτησία. Και επειδή η ιδιωτική πρωτοβουλία και η αγορά όλα τα ρυθμίζουν, όλα τα τακτοποιούν και από πάνω βάζουν και μια μαρμάρινη πλάκα που γράφει «εις υγείαν των κορόιδων», αυτή η ιδιωτική διαιτησία χορήγησε τον Ταπί με 404 εκατ. ευρώ. Σε όλους τους ιθαγενείς δε, απένειμε, για να καμαρώνουν στο ψηλότερο σκαλί της βλακείας ενώ ανακρούεται ο ύμνος της παγκόσμιας ταξικής τυφλότητας, το παράσημο της ανοιχτής παλάμης. Συνηθισμένα πράγματα. Και καθόλου ασυνήθιστο επίσης, αν αποδειχτεί, το διερευνώμενο: ότι όλα έγιναν επειδή ο Ταπί ήταν και φίλος του προέδρου Σαρκοζί, και μέγας χορηγός (με ξένα κόλλυβα των Γάλλων φορολογουμένων) της προεκλογικής του εκστρατείας.

Το εξοργιστικό, όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Το εξοργιστικό βρίσκεται στο ότι εθιστήκαμε να θεωρούμε συνηθισμένα τέτοια γεγονότα. Συνηθίσαμε την απίστευτη αναλγησία, την πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης εκ μέρους των ισχυρών, την βαρβαρότητα και την ελαφρότητα, εν τέλει, με την οποία πολιτεύονται. «Όλοι είμαστε λίγο αμελείς κάποιες φορές», δήλωσε η θηριώδης κυρία. Έτσι απλά: αμελείς. Αν αυτό δεν είναι βαριά προσβολή σε τεράστιους καθημαγμένους πληθυσμούς τότε τι άλλο είναι; Κάπου 400 εκατ. ευρώ κοστίζουν οι δόσεις που δίνει το ΔΝΤ για να «σώσει» διάφορες χώρες. Όλοι ξέρουμε πόσο και πως ξεπληρώνονται τέτοιες «βοήθειες». Κι από την άλλη, για τον Ταπί μια χαρά το τακτοποίησε η κυρία το θεματάκι. Υποστήριξε μάλιστα στο δικαστήριο ότι έβοσκε αλλού, αφού προτεραιότητά της εκείνη την περίοδο ήταν η «αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που μας απειλούσε». «Μας;» Ποιους «εμάς;» Σ΄ αυτή την άγρια κτητική αντωνυμία βρίσκεται το μπέρδεμα που μας κάνει να εθιζόμαστε στην λογική και την ανηθικότητα των τεράτων: «Μας  απειλούσε», λέει. Ο κόσμος της κι ο κόσμος μας ένα ίσιωμα. Κι εμείς χάσκουμε. Γιατί αυτά είναι συνηθισμένα πράγματα. Επειδή μας έπεισαν ότι ένας κόσμος τεράτων είναι ένας συνηθισμένος κόσμος. Δηλαδή ο κόσμος που μας αξίζει. Ξεχνώντας ότι συμβιώνει κανείς αρμονικά, μονάχα με τους ομοίους του. Στην περίπτωση μας, με τα τέρατα.

Και τώρα ας περάσουμε σε διαφημίσεις.